Nationale bitchweek!
Is het nationale bitch- (en zeik-) week toevallig?
Hoewel mijn cursisten van de Afrikaanse dans gisteren super gezellig en vrolijk waren en er zo nog veel meer snoepjes van schatten rondlopen en net zo gezellig en lief als om door minstens tien ringetjes te halen, vind ik dat er echt een hoop gezeikt (gezeken?) en gebitcht wordt. Tjonge jonge jonge. Zo zat ik deze week ontzettend onschuldig buiten met knorrende (snorrende?) poes op schoot van het museum-kasteel van een huis waar ik momenteel oppas. Ik zette heel even een liedje op, zachtjes en maar 1 minuutje. De buurvrouw zag haar moment schoon en deed een frontale aanval maar dan onzichtbaar vanachter een gigantisch ontoelaatbaar hek (schutting?).
Oké, sommige mensen vinden liedjes heel irritant. Dat snap ik ook heus wel. Vooral als ze Arabisch, vintage of op andere wijze vol vrolijke tierelantijn zitten. Dat confronteert ze te erg met trillende billen vermoedelijk. En trillende billen staan voor levensvreugde, dat weet iedereen. En de buurvrouw van het oppas huis heel duidelijk niet. ‘Kan het wat zachter?’ was echt wel genoeg geweest. Ben best gevoelig hoor voor een duidelijke hint. Maar ze schreeuwde als een viswijf (ja viswijf): ‘Wat ontzettend asociaal en irritant, wat een vreselijke muziek, wilt u dat ogenblikkelijk uitzetten!!!!’ Ik vond haar volume ook nogal irritant, maar ik wilde wel graag de lieve vrede bewaren. Het zijn mijn buren niet tenslotte. Ik had vreselijk te doen met de bewoners van mijn oppashuis, want dat zijn dus mensen die je minstens door tien ringetjes tegelijk zou willen halen, zo lief en gezellig. En gezellig past niet bij chagrijnig, net zoals leuk en lief niet goed bij saai passen.
Vandaag was het ook weer een waar bitch- en zeikfeest. Zelfs in winkels. Ik dacht: ik ga eens naar een 'speciaalzaak voor de betere lingerie' (wat dat ook maar moge inhouden, het klonk goed). Zoek nog een speciaal en zeker beter broekje. Ik vroeg heel beleefd of ze het broekje dat ik zocht misschien had. Ze zei heel resoluut en agressief (en ik kreeg het broekje bijna door mijn strot gedouwd met een felle beweging): ‘Ja DEZE!’ Ik zei: ‘Dat is hartstikke fijn, maar heeft u ook een rode en dan zonder kant?’ Dat heb je toch wel eens, dat je iets zonder tierelantijn zoekt? Het overkomt me niet zo heel vaak, maar nu toch wel. Ik wilde iets zonder gedoe. ‘Rood is niet in de mode, en zo’n broekje dat u zoekt ook niet!’ Nou wilde ik geen ruzie maken dus ik knikte braaf maar ik heb deze week al zo vaak braaf geknikt dat ik er helemaal geknikt van werd, en dat is nooit ergens goed voor.
De mevrouw met hoge stem en hoge hakken kwam met alle kleuren roze aanzetten, vast van plan mij op haar chagrijnige hand te krijgen en om haar roze vinger te winden. ‘Ik zoek rood’, zei ik nog eens timide. De kracht van herhaling, weet je wel. Het werkt soms bij drukke kinderen, misschien ook wel bij chagrijnige bitches. Rood is heus wel in de mode. En nee, ik heb persoonlijk niets tegen roze, want zo keek ze me aan, alsof ik iets tegen haar roze en haar winkel had. Toen ik iets heel beelderigs zag liggen (waar ik niet naar op zoek was), keek ze me aan en zei zonder dat ik iets vroeg: “Nee, niet in uw maat!’ Ondertussen duwde ze me nog steeds dat roze broekje met kant onder mijn oksel. Ik kreeg spontaan een hekel aan roze. ‘Ik wens u een vrolijke dag’ zei ik toen maar en deed de deur net iets te hard achter me dicht.
Toen ging ik naar de stoffenwinkel. Dat vind ik normaliter het paradijs voor creatievelingen. Nu was het de hel. Ook hier was ik blijkbaar niet volgens de mode, want ik zocht kersjes maar kon alleen appels en citroenen vinden (lang verhaal voor een andere keer). Dus ik dacht: die mensen die hier werken weten vast wel wat ze in huis hebben, voordat ik drie uur later ontdek dat er niets met kersjes is. ‘U zult toch echt even zelf moeten rondkijken, mevrouw!’ En dat nadat ze tegen mij zeiden: ‘Kan ik u ergens mee helpen!’ Ja, dat zeiden ze, dat vroegen ze niet. Toen ik vroeg of ze ook klittenband hebben, kreeg ik de opdracht het zelf te pakken. Dus pakte ik het zelf, braaf als ik soms ben, maar ik pakte het verkeerde en kreeg een veeg uit de pan. Daar stopte het nog niet. Toen ik ze vroeg of ze paillettenstof hadden zeiden ze doodleuk ‘nee’ terwijl ik het na het betalen (net zo doodleuk) zag liggen ergens, maar ik ging niet meer terug. Ik vrees echt dat ze mij als klant even kwijt zijn. Die verkoper die zo stond te bitchen daar was een man trouwens hoor. Bitches zijn heus niet altijd vrouwen.
Mijn pleegdochter zegt altijd heel luid als mensen chagrijnig zijn, dat ze te weinig goeie seks hebben. Ik ben nogal beïnvloed door haar merk ik, want bij iedere veeg uit de pan heb ik de neiging seksuele voorlichting te gaan geven. Vandaag was ik heerlijk aan het schilderen aan mijn droomkasteel (daar in dat kasteel is het pas fijn toeven), kwam er een vrouw naast me staan om mijn werk kritisch te bestuderen (waar ik niet om vroeg) en voor de zoveelste keer: ‘… … … … … Hmm… … … … … apart… … … … … ‘ na een eindeloos lange dodelijke stilte, te zeggen. En dan verheugd door te lopen naar iemand die een landschap (altijd die verrekte landschappen!) schildert en luidkeels te roepen: ‘Wat PRACHTIG!’ (Was trouwens echt een prachtig landschap, moet ik eerlijk toegeven. En dat terwijl ik niet zo'n 'landschappen- kunst' fan ben). Zeg dan niks bitch! Kijk dan niet. En dat elke keer weer. Sommige mensen kunnen echt ontzettend beoordelend en kritisch zijn zonder veel te zeggen. Heel knap vind ik dat altijd. En dan noemen ze mij expressief!
En toen ineens, toen ze weg was, ging ik over haar bitchen, oftewel zeiken. En ik houd daar niet van: bitchen over mensen die er niet zijn, of überhaupt bitchen over wie dan ook! Maar de grootste bitch ben ik dus ZELF vandaag want ik heb er nu zelfs een heel artikel aan geweid. Maar omdat ze na het bitchen ook altijd een soort van opgelucht kijken, die mensen, hoop ik nu ook de grote OPLUCHTING te gaan ervaren! Die komt nu vast en zeker snel. Jawel! Ik heb ook helemaal niets met dat eeuwige ‘vrijheid van meningsuiting’. Dat vind ik echt zo’n ontzettende bullshit. Ja sorry, het is van de meeste Nederlanders het grootste stokpaardje dat ze hebben, maar waarom kun je niet vrij zijn zonder steeds je mening te uiten? Soms word je niks gevraagd. Soms is het niet aardig, soms is het ronduit vervelend en soms is het niet nodig. Tuurlijk, ook ik gooi af en toe ongecensureerd mijn mening eruit, maar om dat nu vrijheid te noemen. Het is meer psychische diarree. Waar een ander vaak helemaal niet op zit te wachten. Ik hoop van harte dat de bitch- (en zeik-) week vanaf aanstaande vrijdag weer voorbij is, want ik durf nergens meer te winkelen of boodschappen te halen.
Trouwens: ging ik na dit hele gedoe even stoom afblazen in het enige park van Groningen waar je je hond lekker los mag laten rondrennen, fietste er keihard een meisje door het park met oordopjes in haar oren en mobieltje in haar hand die ontzettend moest vloeken omdat mijn immer blije (niet chagrijnige) hond haar wilde komen opvrolijken. Ook toen heb ik me ingehouden. Waarom in een park met los rennende honden gaan fietsen als je niet van honden houdt? Ik vind dat onbegrijpelijk. Net als dat ik niets begrijp van de zogenaamde ‘haters’ die dan een hekel aan een bekend persoon hebben en dan al zijn of haar updates gaan lezen, video’s gaan bekijken en foto’s gaan voorzien van commentaar. Als je die bekende persoon haat, waarom dan steeds zoveel energie erin steken? Onbegrijpelijk…
Maar ik vind dat ik na al deze bitcherige lariekoek een heel creatief steentje heb bijgedragen aan de nationale bitch week en zal nu niet langer zeiken, nergens meer over. Beloof is beloofd!
Er zijn zo ontzettend veel leuke, lieve, gezellige, mooie en verrassende mensen en wezens in de wereld. Beter ga ik me daar weer even op focussen. Fijne dag verder en vergeet niet dat als mensen je uitkafferen of bitchen om niks (of om de kleur roze): dan hebben ze te weinig goeie seks en te weinig knuffels in hun leven! Dat helpt met de negatieve energie afvoeren, die ze op je afvuren!
