Gewoon jezelf zijn is vreselijk saai!

Gewoon jezelf zijn is vreselijk saai!

Ik heb ontdekt dat ik me steeds saaier voel, hoe meer ik gewoon mezelf ben. Veel mensen doen cursussen, sessies en trainingen in de gekste dingen eigenlijk, zoals: Hoe word je jezelf. Ik heb ontdekt dat ik gewoon mezelf ben en dat dat helemaal niet altijd leuk is. Het is ook niet vervelend of extatisch of dramatisch. Het is gewoon wat het is. Saai bijna. In al mijn originele gekheid. Bovendien is het jammer dat je niet meer op kunt gaan in scenes en groepen. Als je jezelf bent ben je per definitie een soort eenling. Vandaar dat de meeste mensen ‘hoe word ik mezelf’ in een bepaalde groep en scene willen leren. Anders is het zo’n saaie en eenzame arbeid. Als je heel eerlijk bent. Als je gewoon jezelf bent, hoef je eigenlijk ook niet meer uit te blinken, op te vallen of juist samen te smelten. Alle moeten valt weg. Je hoeft ook niet meer bijzonder te zijn. Poeh, wat een opluchting. Dat is zalig bevrijdend en allemachtig saai en alledaags. Je doet de dingen omdat je er op dat moment een innerlijke noodzaak of behoefte toe voelt. Niet omdat je iets wilt presteren of bewijzen. Er is vuur en vlam maar eigenlijk niet per se veel activiteit. Somehow. Dit wordt het saaiste artikel ooit geschreven door mij, haha. Gewoon jezelf zijn is niet bewijzen dat je niet lui bent, als je je lui voelt. Het is niet bewijzen dat je ergens bij hoort als je je afwijkend voelt. Het is zelfs niet afwijken. Het is gewoon de innerlijke impuls volgen. Daarom denk ik dat heel veel mensen zichzelf zoeken maar zichzelf toch stiekem liever niet vinden. De zoektocht is dan voorbij. Het halen, brengen, geven, ontvangen, presteren, neerzetten, erbij horen, strijden, worstelen, er tegen af zetten, al dat gedoe valt weg. Stel dat je nu gewoon jezelf wilt zijn, weet dan dat het geen statische toestand is. Meer een tijdloze toestand. Je bent namelijk al jezelf. Al trap ik nu een wel heel open deur in, dat weet ik ook wel. Je bent gekomen als jezelf. Er is alleen jij als jezelf. Ieder ander is een ander zichzelf. Tijdloos en toch in beweging ben je als jezelf. Je voelt je eeuwig lui en dan voel je je eeuwig vurig, je voelt je eeuwig starend, of eeuwig slaperig of eeuwig creatief. Het lijkt bij alles wat je doet en bent of je er eindeloos in op gaat tot het voorbij is en iets anders zich aandient. Zo zijn er ook mensen die van zichzelf moeten houden of zichzelf moeten bevrijden. Of zelfs mensen die zichzelf willen vermijden. Je kunt het zo gek niet bedenken. Als je van jezelf moet houden maar je wijst jezelf stiekem af dan ben je niet jezelf. Je zou ook gewoon vrede kunnen hebben met het feit dat je nu even niet van jezelf houdt En dat dat dus geen statische toestand hoeft te zijn als je gewoon je niet van jezelf houdende zelf bent. Maar dat mag niet van de positieve denkers. Positieve denkers zijn heel strenge mensen soms. Ze worden heel negatief als je even niet positief bent of denkt. Maar als je dus gewoon houdt van het feit dat je even niet van iets houdt, is dat heel bevrijdend. Daar word alles veel makkelijker maar ook beweeglijker van. Je kunt makkelijker een nieuwe staat van zijn bereiken juist door datgene wat er is er gewoon te laten zijn. Of dat wat er niet is. Zo kun je ook cursussen doen: Stap uit je comfortzone (waar the fuck is die zone?) Open je hart (nog meer, ik overleef al die liefde nu al niet) Open je droomchakra (ik wil slaaaaaapen in plaats van lucide dromen!) Word sensitiever (neeeeeeeee!) Wees jezelf (ben ik al, check! Saai!) Houd van jezelf (oké prima, ik houd tegenwoordig van mijn meest luie zelf, daar word ik zo lekker rustig van…). En ik denk alleen maar: Ik zou eens een cursus willen volgen: Hoe sluit ik mijn hart Hoe sluit ik mijn droomchakra Hoe word ik minder sensitief Hoe vind ik mijn rare in plaats van ware zelf Hoe kan ik gewoon lekker mijn comfortzone terugvinden Hoe kan ik het beste bij welke groep of scene horen Maar nee, dat lijkt me dan ook weer niks. Ik geloof dat ik maar gewoon mezelf ga zitten wezen. Er zit niks anders op. Mijn luie zelf, mijn wilde zelf, mijn keurige zelf, mijn avontuurlijke zelf, mijn saaie muts zelf, mijn ik wil nergens heen zelf, mijn all over the place zelf. Mijn alles zelf. En ik vind mijzelf helemaal goed zoals ik ben. Lichaam, ziel en geest. En als ik dat even niet vindt, is dat ook goed, want dat maakt het leven spannend. Steeds maar gewoon jezelf zijn, geloof mij, kan reuze saai zijn. Stel je dat eens voor, dat je niets hoeft te zijn, te doen of te veranderen, niet aan jezelf noch aan anderen. Lijkt je dat niet heel saai, als je eerlijk bent? Daarom zien verlichte meesters er zo saai uit denk ik. Ze kijken de hele dag naar vogels, want wat moeten ze anders doen? Maar stel je eens voor hoeveel energie je overhoudt als je niets hoeft op- of achter te houden, niets voor hoeft te houden of zelfs hoeft te onthouden, niets hoeft te zoeken, te worden, te zijn of te vinden. We rennen niet voor niets met ons allen zo keihard achter groepen, beroepen, titels, opleidingen, cursussen en elkaar aan om maar niet onszelf te hoeven vinden! Zo heb ik ook mijn kinderen opgevoed met het bizarre concept dat ze gewoon als zichzelf het leukste zijn, met alles erop en eraan en eraf. Dat ze zichzelf niet hoeven zoeken of vinden maar al zijn. Ik voel me daar wel eens schuldig over want daardoor lopen ze misschien prestaties en zoektochten mis die anders wel aangewakkerd zouden worden. Ik kom uit een gigantisch streberige familie waarvan ik er zelf eentje (de grootste) was. Maar ik heb die boodschap somehow totaal niet doorgegeven, omdat ie nooit echt goed bij mij aansloot. Mensen vinden mij zo creatief en inspirerend en krachtig. Maar eigenlijk ben ik dus heel lui en saai omdat ik al heel vroeg door had dat jezelf zijn je allemachtig veel energie bespaart. Ik sta dan weer wel voorop te juichen als het voor die ander, mijn kinderen in dit geval, wel belangrijk is iets te presteren, te zoeken of te vinden. Dan vind ik dat weer helemaal leuk en goed. En ik zoek driftig met ze mee, al of niet vanuit mijn luie bed. Maar ik hou niet meer of minder van ze. Ik ben trots op ze als ze lui en uitgeblust of ongeïnspireerd op bed liggen en als ze achter een droom aanrennen, zolang ze het doen omdat zij zichzelf willen en kunnen zijn. Van moment tot moment verschillend met alles erop en eraan. Saai eigenlijk. Ik vind bijvoorbeeld ook niet dat zij of ikzelf niet mogen opgeven. Ik vind het even beminnelijk als ze opgeven als wanneer ze strijden ergens voor. En jezelf zijn betekent ook niet een asshole zijn. Jezelf zijn kan juist heel gezellig zijn. En transparant, eerlijk en duidelijk. Het betekent ook niet dat je geen doelen en dromen meer hebt. Jezelf zijn betekent juist verantwoordelijkheid dragen voor wie je bent en wat je doet. Ten volle en zonder excuses. En de ander deze ruimte ook gunnen. Je ziet, gewoon jezelf zijn is weinig avontuurlijk. Beter gaat iedereen nog even door met zichzelf zoeken. In alle gaten, titels, groepen, beroepen en hoeken. Wel zo spannend eigenlijk!