Optimistisch én idealistisch zijn: het kan echt!
Als je tegen de vijftig loopt, kun je ineens allerlei zeggen wat je vroeger niet over je lippen moest laten rollen. Ik geniet daar echt intens van. Steeds minder gene, zo weinig dat ik het me soms actief even moet herinneren hoe dat ook weer voelde: gene. Zodat ik niet al te gênante dingen doe voor anderen en vooral voor jongeren dan ikzelf. Ik ben de gene ver voorbij. Dat komt ook wel door mijn werk denk ik. Laatst zat ik met mijn volwassen dochter in de trein en ik voelde me humoristisch verbolgen. Ken je dat gevoel? Plotseling besefte ik dat ik eigenlijk ongeveer overal ingehuurd en gevraagd wordt voor mijn uiterlijk en lichaam. Dat kun je natuurlijk absoluut niet zeggen, zelfs niet voor de grap, als je jonger bent. Maar nu kan dat wel en iedereen lacht hartelijk en onstuimig met je mee, zonder dat ze doorhebben dat ze je daarmee eigenlijk luidruchtig aan het beledigen zijn. Maar zelfs dat is dan weer grappig. Ik geef overal shows en workshops waarbij mijn bewegende lijf en haar rondingen bewonderd worden. Als ik iets post op Facebook zijn het altijd de mooie, sexy foto’s die de meeste likes krijgen, zelfs van de zichzelf-diepzinnig-noemende mensen. Een diepzinnig verhaal wordt altijd minder goed geliked dan een sexy foto. Dus ja, ik kan hartgrondig beweren: het gaat ze ook altijd alleen maar en vooral om mijn uiterlijk. Ik zet daar dan een pruillip bij op en ook mijn zoon vindt dat hilarisch. ‘Dat verdomde uiterlijk ook altijd!’
Ik deed op den duur een marketing cursus, toen ik voor mezelf begon. Hoe je zo slim en goed mogelijk online kunt marketen. Omdat ik heel zeker wist dat ik daar maar weinig gevoel, verstand of aanleg voor had. Ik stak echt gigantisch veel op van die cursus. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik heel veel tips bewust niet toepas en volledig in de wilde wind sloeg, zoals: altijd betrouwbaar en voorspelbaar overkomen. Gaap! Ik ben absoluut te vertrouwen, maar niet waar het voorspelbaarheid betreft. Ik wil het liefst zo onvoorspelbaar en origineel mogelijk uit de hoek komen en als ik teveel mooie foto’s heb gepost, post ik altijd een paar echt rare, verwilderde, maffe, oververmoeide van mezelf. Dat werkt ook goed trouwens. Iedere vrouw op Facebook of Instagram kent het wel: mannen die in de war zijn en denken dat ze je ontmoet of gezien hebben op Tinder en allerlei vreemde persoonlijke berichten naar je sturen, die stinken. Die mannen zijn altijd (standaard!) afgeschrikt als ik een oncharmante foto met raar haar, geen make-up en een tong uit mijn mond plaats. Het is als een goed geplaatst stopbord. In het begin van mijn Facebook carrière had ik een ongelofelijke hekel aan het feit dat ik bij ieder artikel, iedere column of iedere cursus die ik gaf een stralende foto van mijzelf ‘moest’ plaatsen. Maar als ik eerlijk ben werken die foto’s fantastisch. Een cursus aankondigen met een schilderij van danseressen werkt echt niet, hoe mooi ik dat zelf ook vind. Mensen die zich inschrijven willen zien welk vlees ze in de kuip hebben en of ik wel vriendelijk lach of zoiets.
Hoe strookt dit stuk met mijn titel, denk je misschien zo ondertussen? Nou, het zit zo. Wat ik allemachtig bewonderenswaardig vind in de wereld, is als mensen optimistisch en toch idealistisch zijn. En dat is niet gemakkelijk zeg ik je nu, dat is bepaald geen kattenpis. Humor helpt ontzettend, zelfspot en relativeringsvermogen. Zo ook hiermee. Als ik dan weer 180 likes krijg op een ‘pretty picture’ en maar 25 op een geweldige oneliner of rechtstreeks gechannelde tekst, kan ik daar natuurlijk heel ontmoedigd van raken en denken: wat is de wereld verdomde oppervlakkig. Maar ik denk altijd, quasi vermoeid: Gottegot, het gaat ze na al die jaren nog altijd maar om één ding: mijn uiterlijk! En dan is het weer zo grappig, dus optimistisch geworden. En het weerhoudt me van niets. Ik kan nog steeds zo diepzinnig zijn, delen, leven en schrijven als ik zelf wil en er een sexy foto bij plaatsen zodat de tekst beter gelezen wordt. Ik zie het als een goed potje kaarten of schaken: het is een spel. Jullie willen dit, maar ik geef je ook nog dat. Lekker puh! Bovendien vind ik het zelf ook altijd heel leuk als iemand mij ineens stralend aan kijkt dwars door het scherm in een leuke, sexy outfit. Eerlijk is (h)eerlijk. Hoewel ik een oprecht maffe foto ook erg kan waarderen omdat ik passie altijd allemachtig veel inspirerender vind dan perfectie.
Zo is dat ook met maatschappelijke issues. Dingen, zaken, wereldse situaties die ons werkelijk en echt nabij aan het hart gaan, ons verscheuren, ons verkild en in tranen achterlaten. Juist omdat we idealistisch zijn en niet begrijpen waarom dit leed veroorzaakt wordt, aan dier, medemens of aarde / natuur. Het is dan ongelofelijk verleidelijk om alleen nog maar te gaan strijden tegen het onrecht. Boos en verontwaardigd je vuist te heffen en van je te laten horen, als roepende in de wereldse woestijn van ellende. En dat mag, dat is goed. Roepen moet ook gebeuren. Van je laten horen, de straat op, spandoeken aanspannen, dat alles is een geweldig goed idee. Opkomen voor de mensen of de situaties die je na aan het hart liggen, maar soms krijg je juist dan bijna geen reacties of likes en word je ontmoedigd: het kan niemand wat schelen, denk je dan. Maar iedereen heeft zijn eigen idealen, zijn eigen situaties, zijn eigen spandoeken, al of niet gespannen. Ieder heeft zijn eigen stokpaardjes en zere benen en lange tenen. Ik bewonder mensen die altijd iets optimistisch plaatsen enorm. En hoewel ik een rasechte optimist ben vooral omdat ik zo ontzettend snel weer kan lachen ergens om, wil ik ook altijd vroeg of laat woest van me laten horen en mijn verontwaardigde roep toevoegen aan een belangrijke discussie of situatie. Dat kan ik niet laten. Toch wil ik mensen die zich helemaal vastbijten in sociale situaties of politiek onrecht ook altijd waarschuwen niet te veel te gaan lijken op de verzuring die ze terecht op de kaart willen zetten. Je ergens in vastbijten zorgt altijd voor een verharde blik, letterlijk, en krampachtige kaken. Ik geloof echt dat je allemachtig idealistisch kunt zijn, ook en vooral in je dagelijkse handelen, zonder daarbij te hoeven prediken of te hoeven roepen. Toch heb ik ook niets tegen op wat roepen. Het schudt lekker wakker van tijd tot tijd.
Maar het is wel zo dat als je gelukkig wilt blijven of worden, als je vreugde wilt voelen en wilt delen, het allemachtig belangrijk is dat je ook optimistisch blijft en het goede nieuws hoort, deelt en tot je neemt. We kunnen simpelweg niet de hele dag ons hoofd breken over deze idioot belachelijke en verscheurende wereld en maatschappij. We kunnen enkel wat roepen en de straat opgaan en laten we dan niet vergeten onze eigen idealen te leven in plaats van enkel te roepen, want dan zullen we ze daadwerkelijk ook aan de volgende generatie doorgeven. Wees idealistisch, de wereld snakt ernaar, maar het is tegelijkertijd mogelijk en zelfs noodzakelijk voor je eigen geluk wat optimisme te trainen en te beoefenen. Bovendien is vreugde verspreiden een van de meest effectieve middelen die verkilling tegen gaan, dat geloof ik echt met heel mijn hart. Heel veel succes daarmee!
Ik zal nu op zoek gaan naar een ‘pretty picture’ zodat jullie mijn diepzinnige tekst beter en sneller zullen gaan lezen. ;-)
