Black lives matter… The most!

Mensen doen net alsof ze heel objectieve meningen erop nahouden, maar dat is natuurlijk meestal helemaal niet zo. Ik ben totaal niet objectief. Zodra iemand roept #alllivesmatter ben ik het daar natuurlijk helemaal mee eens (maar dan écht, niet om iets weg te vegen van de kaart maar om iedereen die er afgeveegd is er tegelijkertijd weer terug op te zetten. Voorgoed!). Als iemand roept #blacklivesmatter denk ik: natuurlijk, black lives matter the most! Er is niets wat voor mij belangrijker is dan black lives. Waarom? Ik heb een heel subjectieve en egoïstische reden. Voor mij matters it the most omdat de grootste schat in mijn leven en van mijn hart, mijn zoon, zwart is. Hoewel hij vindt dat hij bruin / donker is, maar dat mag je niet zeggen van de antiracisme beweging. Hij mag het wel zeggen, van mij. Het is zijn kleur. Hij mag zelf uitmaken hoe hij die wil noemen vind ik. Ik noem mijn kleur graag karamel, omdat ik zo dolgraag donkerder zou zijn. Ik weet zelf ook wel dat het meer op vanille of zelfs op goedkope grondverf lijkt. Ik heb misschien een heel rare theorie over racisme, eentje die veel te eenvoudig is en waar vele mensen werkelijk van ondersteboven zouden raken, en niet op de goeie, sensuele, verrukte manier. Ik hoop van harte dat ik geen mensen tegen de stijve scheenbenen schop (of hoop ik dat stiekem wel?).

Mijn zoon is het met me eens, wij denken het volgende (het is nogal choquerend): wij denken dat racisme ooit ontstaan is uit pure jaloezie. De witte, al wat oudere, machtige man met kaler wordend hoofd, stijve ledematen en vele rimpels op zijn gezicht zette ooit voet aan een mooi weelderig, exotisch Afrikaans land en werd overvallen door een onmiddellijke en heftige jaloezie. Zo heftig dat die arme kerel er groen, paars en geel van ging zien en nog lelijker en stijver werd dan hij al was. Hij keek naar de volle lippen en de volle billen, zwoeler dan de meest zwoele wind uit het zuiden. Hij keek naar die mannen, vol leven, vol lol en lust en probeerde zijn eigen ledematen wat losser te gooien maar dat ging niet. Zijn ledematen werden al te lang vastgehouden door gouden en deftige kooien en koorden. En toen besloot hij dat die prachtige, mooie mensen minder waard waren om hun kleur. Want dat was het enige, suffe wat hij kon bedenken. Jaloerse mensen zijn niet de meest intelligente mensen die er bestaan. Dat weet iedereen. Soms denk ik hoofdschuddend: heeft nu werkelijk niemand door waar racisme vandaan komt? It is so obvious! Wij, witte mensen, zijn niet het mooiste volk op aarde. Ik zou bijna zeggen: we zijn erg lelijk en we zijn er erg bekaaid afgekomen. God had geen kleur en geen vorm meer over toen hij zich uitgeleefd had op de rest van de schepping. Hij had alleen nog kale, goedkope grondverf over en liet het daarbij. Dus maakten we onszelf wat mooier in gedachten en deden we net alsof grondverf de chiqueste, mooiste en beste verf was die er bestaat.

En omdat mensen toch meer weg hebben van schapen zo af en toe dan van wilde wolven, volgden ze zijn mening en zienswijze. Als je het maar goed verkoopt, koopt het volk het wel. Immers.

We hebben bijna allemaal melk boeren hondenhaar, een grote, langwerpige neus (die zich altijd bemoeit met zaken die hem niet aangaan), platte billen, meer rimpels; wij zijn zwakker ook. Dat weet iedereen die verstand heeft van topsport. Ik durf het eerlijk toe te geven: wij zijn niet het mooiste ras op deze aarde en gekleurde en zwarte mensen wel. En dan hebben ze ook nog meer juice, meer cultuur, meer kleur en ook nog eens lossere heupen en wilde krullen op hun hoofd, om over de wijze binnenkant nog maar te zwijgen. Ik snap het, het is onuitstaanbaar als je een stijve witte hark bent. Al klinkt dat wat cru, dat weet ik ook wel. Ik mag dan niet al te objectief zijn omdat ik te lang en te veel met Afrikanen in het algemeen heb opgetrokken. En met een klein jongetje op mijn armen (heel specifiek) rondliep met een zwarte (excuse me, donkere) huid, maar toch weet ik zeker dat iedereen dit allang vermoedt.

Ik heb heus wel wat bewijs bij elkaar vergaard voor dit artikel. Ik ben een schrijfster en neem mezelf bloedserieus, zoals een goede, witte vrouw betaamd. Dat wij slap, lang, stijl, blond haar hebben verheven tot schoonheidsideaal zegt al genoeg. Een of andere enorme slimmerd heeft dat bedacht zodra hij groen en geel van jaloezie zag. Laten we die bloedmooie mensen snel een complex aanpraten voordat we onderaan de trap van schoonheidsevolutie eindigen. En we doen net alsof melk boeren hondenhaar fantastisch mooi is. Net als platte billen, zure lippen, stijve kaken, kale kerels, platte billen, a-ritmische muzikaliteit en een overdreven gevoel van jezelf serieus nemen. Dat hele ‘jezelf serieus nemen’ heb ik nooit begrepen. Management identificatie of wat voor identificatie dan ook heb ik nooit onder mijn pijnlijke knie gekregen. Jezelf empoweren, jezelf als autoriteit en ‘master’ op de kaart zetten, gewoon omdat je ergens allemachtig goed in bent, ja dat begrijp ik. Al begreep ik zelfs dat een beetje laat in mijn leven, geef ik direct eerlijk toe. Maar wie wil nu voortdurend serieus genomen worden of zichzelf serieus nemen. Daar komen al die rimpels, al die strakke billen, al die zure mondjes en stijve kaken vandaan. Dat weet jij toch ook wel, als je heel stiekem eerlijk bij jezelf te rade gaat?

Nog even terugkomend op die jaloezie. Je weet toch wat ze zeggen en schrijven over narcisten die bekend staan om hun hevige vorm van jaloezie? Ze maken je wijs dat jou iets mankeert. Ze onderdrukken je zo snel het kan en voordat je begint te twijfelen aan de ander in plaats van jezelf. Terwijl jij rondborstig en rondbillig met een prachtig hemels gezicht rondloopt met wilde losse prachtige krullen, maakt die jaloerse narcist je wijs dat je graag melk boeren hondenhaar zou moeten willen hebben. Als iets vaak genoeg en overtuigend genoeg tegen je wordt gezegd en je neemt jezelf niet zo serieus (wat een verdomd goeie eigenschap is by the way!), maar die ander wel: ja, dan heb je de poppen al aan het dansen. De stijve poppen, om even heel precies te zijn. Van jongs af aan vond ik gekleurde mensen honderd miljoen keer mooier. En al zal ik menigeen beledigen: dat vind ik nog steeds! Ik voel me een soort transgender, maar dan met mijn ras. Ik voel me gekleurd van binnen, alsof ik in het verkeerde soort jasje of hulsje geboren ben. Een raar wit hulsje. Hoe meer vormen en vlees ik kreeg in mijn leven, hoe blijer en vrijer ik werd. Hoe meer ik leerde te dansen, te genieten, keihard te lachen, mijn lippen zacht en zwoel te laten raken door de wind van het leven zelf, hoe meer ik het ritme van ware wijsheid in mijn heupen voelde natrillen, hoe trager ik ging lopen. Omdat de Arabieren gelijk hebben (even een uitstapje naar een ander ook al zo allemachtig mooi volk!) met wat ze zeggen: schoonheid is niet de snelste weg! Daarom is de wereld zo verdomde snel, succesvol maar ook oerlelijk. De aarde, de natuur, vrouwen zijn trager. Daarom staan ze minder vaak aan de top. Onder andere. Ze zijn niet snel genoeg en veel te mooi. Ze willen een weg van schoonheid leven. Hun ziel fluistert hun dat iedere dag en nacht opnieuw zachtjes in de oren. Schoonheid is nooit snel of staccato. ‘Beauty is taking the longest way possible’, zeggen ze in de buikdans. Zodat je geen magie kunt missen onderweg. De zijpaden zijn vervuld van schoonheid, een schoonheid die van binnenuit komt.

Kort samengevat zou ik dus heel eerlijk willen zeggen (als niemand anders dat doet), ook al vind mijn zoon die Afrikaans is mij dan wel wat racistisch naar witte mensen: wij zijn het minst mooie ras. En iedereen weet dat heus wel. Net als dat narcisten heus wel weten dat ze de snelste maar gemeenste weg gekozen hebben. Net zoals stijve harken weten dat ze onbuigzaam zijn. Net zoals zure, zuinige mensen heus wel weten dat ze zouden moeten leren schaterlachen. Ik heb enorm en schaamteloos gegeneraliseerd, maar dat is immers de mode, dus dat moet kunnen. Ik volg gewoon de laatste mode.

Mijn zoon ontdekte ooit toen hij een jaar of drie was, midden in een stampvolle bus dat ik wit was en vroeg ineens luid en duidelijk en nogal gechoqueerd: ‘Wanneer ben je wit geworden?’

‘Dat was ik altijd al lieve schat!’

‘Dat is niet waar!!! Maar het geeft niks, in het ziekenhuis kunnen ze je wel weer mooi donker maken. Ik hou nog steeds van je.’ Hij legde zijn kleine handje ter geruststelling op mijn grote, witte hand.

‘Dank je schat’, antwoordde ik met tranen die over mijn wangen biggelden omdat zijn heldere stem in de bus een echo was van mijn eigen stem: Wtf happened? Wanneer ben ik wit geworden?!!

Gelukkig besefte ik later dat het enkel een heel klein velletje is, zo’n velletje dat lekker los zit, zoals velletjes om Turkse worstjes heen. De pit is er nog steeds als je het velletje eraf haalt. En dat gaat gemakkelijker dan je denkt.

Het was misschien een zeer onsamenhangend artikel waarin ik mezelf veel serieuzer had moeten nemen. Vergeef me. Mijn zoon die hier net een paar dagen was is weer op de trein gestapt. Bij niemand slaap ik zo snel en zo diep als wanneer hij er is. Niemand is zo lief voor mij. Niemand accepteert me zo totaal als hij. Ik kan zelfs zeiken en klagen bij hem, iets wat ik mijzelf bijna in alle situaties verbied omdat het zo allemachtig weinig oplevert. Ik hoef niet sterk, niet stoer, niet stralend, niet beter, niet gezond, niet wat dan ook te zijn. Ik ben veilig bij hem. Mijn hond ligt treurig in haar mand, omdat hij weg is gegaan zojuist, al komt hij ook nog zo vaak weer terug. Het leven verliest wat van haar natuurlijke glans voor ons allebei als hij er niet meer is. Zij huilt niet langer in de ochtend als ze wakker wordt maar wacht weer keurig en netjes tot ik eindelijk verward en wel herrijs uit mijn bed. Alleen als hij er is begint ze al bij het wakker worden te huilen om vervolgens helemaal in hem te duiken en verliefd in zijn ogen te staren, als hij wakker wordt. Als ik andere gekleurde of zwarte mensen zie, leef ik op, dan denk ik: Jaaa, familie! Nu kan ik me ontspannen. Vaak herkennen ze gelukkig ook familie in mij. Niet altijd. Dat ligt aan dat verdomde velletje wat ik er steeds maar niet helemaal af kan peuteren. Als ik midden in de nacht ergens loop voel ik me veiliger als er een zwarte man rondloopt. Ik snap heus wel dat een bepaalde kleur veiligheid kan oproepen. Net als dat Turkoois bij mij het verlangen naar magie, liefde en Turkije aanwakkert. Zo sterk dat ik nog net niet in vliegendste vaart naar Schiphol race om een vliegtuig te pakken om eindelijk weer vrijuit te kunnen ademen omdat bijna alles Turkoois is in Turkije. De reclame borden zijn het met me eens.

Bottom line: black lives matter the most to me! En ja, dat is een zeer subjectieve en bovendien gekleurde mening, maar wie heeft nu geen gekleurde mening? Ik geef het tenminste toe. Ik vind het het mooiste en meest levendige, sterkste, meest inspirerende, meest muzikale en meest dansante ras ter wereld. En dan houd ik ook zielsveel van andere rassen, kun je nagaan.

Maar melk boeren honden haar met een plat lijf als schoonheidsideaal? Kom op, daar trapt toch niemand meer echt in hoop ik? Mij kunnen ze in ieder geval niet voor de gek houden. En dat een bepaalde kleur belangrijker is omdat het mooier is dan de andere of belangrijker of meer status heeft: dat is gewoon dom. Iedereen heeft zijn of haar eigen smaak. Dat is hetzelfde als beweren dat paars de mooiste kleur is van de regenboog, puur en alleen omdat jij zelf nogal paars bent. Daar trapt toch niemand in? Nou, dat vind ik ervan en ik vind er nog wel veel meer van maar omdat dit een aardig lange blog is geworden, stop ik nu maar eens.

All lives matter of course! Net als alle kleuren van de regenboog. Wie ooit iets anders heeft beweerd of gepraktiseerd, is gewoon regelrecht dom, narcistisch of jaloers. Ik vind wit ook niet altijd mooi, maar daarom val ik anderen nog niet aan met een mooiere kleur. Houd toch op met al dat witte gezeur!

Gekleurde en zwarte vrouwen zijn de mooiste vrouwen op aarde. Iedereen weet dat. Ook als ze het niet toegeven. Laten we nu in Godsnaam ophouden onszelf en dat witte velletje en die zure mondjes zo serieus te nemen.

Jezelf serieus nemen is heus niet zo’n aantrekkelijke eigenschap als iedereen denkt en beweert.

Ik vind echt bijna niks raar maar racisme en seksime vind ik wel raar. Naar ook. Iedereen kan zien dat zwarte en gekleurde vrouwen de mooiste wezens op aarde zijn en wat mij betreft is dat het meest simpele en ook kortste antwoord op de vraag: waarom bestaat er zoveel racisme en seksisme? Nou, daarom dus.

En maak jezelf in Godsnaam niets anders wijs. Beoefen wat meer oprechte zelfliefde zodat je je zelfhaat niet langer om je heen hoeft te projecteren en die ander oprecht kan bewonderen. Daar wordt iedereen beter van.

Salaam aleikum! Waarom zeg ik dat?

Gewoon omdat het kan!