Onthoofd of ontlijfd?

Vroeger, vóór het westerse feminisme, werden vrouwen onthoofd zou je kunnen zeggen. Niet alleen letterlijk, door de Inquisitie en alle praktijken daaromheen, maar ook figuurlijk. Ze mochten niet meepraten of meedenken, hun stemmen niet laten horen, zich niet bemoeien met zakelijke activiteiten en ze werkten niet op de arbeidsmarkt.

Ze waren een barend en werkend lijf. Ze waren gemaakt voor hun mannen om hen te bevredigen (lijfelijk), voor hun kinderen om hen te voeden en te baren (lijfelijk) en om het huishouden te doen (lijfelijk).

Toen kwam het feminisme die ons vrouwen op de kaart zette. We werden managers, baas in eigen buik, we gingen studeren en werken en concurreren en alles wat mannen maar deden. We deden dat op een bijna mannelijke manier. Nog altijd is het ongehoord als er een politica enige sensualiteit vertoond in haar bewegingen, gedrag of kleding. Managers worden er raar op aangekeken als ze zich te vrouwelijk kleden en vrouwen willen vooral serieus genomen worden, net als mannen.

De nieuwe ziekte noem ik dat altijd: serieus genomen willen worden. Waarom in Godsnaam? Op waarde geschat? Ja natuurlijk! Gewaardeerd, gehoord, gezien, ja dat snap ik allemaal. Maar serieus genomen? Brr, ik moet er persoonlijk niet aan denken. Als ik eerlijk ben is mijn dag pas echt geslaagd als ik iemand een daverende lach ontlokt heb.

Hoewel ik het feminisme van toen eeuwig dankbaar zal zijn voor alles wat ze voor elkaar gekregen hebben, zie ik nu vooral vrouwen die niet onthoofd maar ontlijfd door het leven gaan. En die vrouwen komen dan weer naar mijn danscursussen en andere trainingen. Ons lijf wordt ons nu ontzegd.

We leven in een cultuur waar het woord ‘rape culture’ een normaal woord is en dus een gerechtvaardigd begrip. We krijgen de hele dag te horen wat we wel of niet zouden moeten eten, welke maat we zouden moeten hebben of op zijn minst nastreven en welke kleding ons lijf of ons werk past en waar we wel en niet honger naar mogen hebben.

Ook wordt ons verteld dat onze leeftijd erg van belang is en hoe we en vooral waar we (en waar niet) sexy mogen of zelfs bijna moeten zijn.

Ons lijf is een pleaser geweest, eeuwen en eeuwen lang en ons hoofd zet ons nu continue onder druk , en werkt samen met de buitenwereld aan onze lijfelijke onderdrukking in de vorm van perfectionisme.

Vrouwen willen niet onthoofd worden en willen volop en voluit hun intelligentie leven maar willen ook niet ontlijfd worden. Hun lijf behoort hen toe, en hen alleen!

Ik zeg het nog eens: ons lijf behoort alleen ons toe!

Wij bepalen wanneer, waar en hoe we ons sexy kleden, wij bepalen hoe we onze vrouwelijkheid uitdragen, wij bepalen wanneer, waar en met wie en wij bepalen onze maat, onze smaak, onze mate van honger en onze sensualiteit.

Eigen je je lijf toe en het feminisme kan eindelijk juichen omdat het niet langer toestaat dat vrouwen onthoofd óf ontlijfd worden. Het is tijd. Het is de hoogste tijd. Hoe kun je beginnen? Heb je eigen lijf mateloos lief en doe ermee wat jij fijn, prettig, bekrachtigend of leuk vindt. Simpel.

Dus ja, ik ben trots mezelf feministe te noemen, een feministe die niet alleen de intelligentie van vrouwen centraal zet of benadrukt maar ook hun sensualiteit, vrouwelijkheid en lichaam meeneemt in de gelijkwaardigheid!

Niet langer een lijf met een leeg lijkend hoofd, niet langer een hoofd met een gefrustreerd en leeg lijkend lijf, maar in volle wasdom en rijkdom met hoofd, hart, buik en lijf verbonden met het leven, met anderen, met de ziel en met onze sensualiteit in ere hersteld.

Daar sta ik voor op en daar ga ik voor!