Een magisch sprookje voor magische mannen: van Neverland naar Everland!

Het verhaal van Peter Pan is prachtig, een van mijn lievelingsverhalen, maar het is niet af. Het is half afgerond blijven liggen. Dat gebeurt soms als mannen verhalen vertellen. Het perspectief van de vrouw, de vrouwelijke verhalenverteller moet er soms aan te pas komen om de transformatie te bewerkstelligen, ook bij de mannelijke hoofdpersoon.

Dus ik zal je zeggen wat meneer Barry is vergeten. Ik zal je een verhaal vertellen van de transformatie van de magische man die thuiskwam in volwassenheid en toch nooit zijn vleugels verloor of vergat. Peter Pan die groot groeide en toch jong van geest bleef. Ik zal je vertellen wat er gebeurde nadat Wendy naar Neverland ging, vleugels kreeg en weer in magie ging geloven.

Ze schonk hem haar hart en nam hem mee naar huis. Niet naar Neverland, niet naar het land van strijd en piraten, boze zeemeerminnen, heldhaftige avonturen en kleine elfjes die gered moesten worden door mannen die niet groot groeiden. Nee, niet daarheen. Niet naar het land van de verloren jongens, the lost ones, maar naar het land van the found ones. Niet langer verborgen voor groei in Neverland, niet langer een vluchteling die moet strijden of redden. Maar een man die is thuisgekomen en toch de magie niet heeft verloren. Kan dat?

Ja, natuurlijk kan dat. Het is the next step. Het nieuwe sprookje: de man die van Neverland naar Everland durft te gaan, naar nog lang en gelukkig en tot ze er oud en dood bij neervallen happiness. De man die het hart dat hem geschonken wordt aanneemt en de liefde eindelijk weer herkent en durft te volgen. De man die zijn eigen vleugels viert door positieve gedachten en mooie, warme gevoelens. Een man die de liefde en het hart vleugels durft te geven en op durft te groeien.

Niet alleen Wendy moest gewekt worden en weer in magie gaan geloven. Ze leerde vliegen van Peter Pan en naaide zijn schaduw weer aan hem vast zodat hij één kon zijn met zichzelf. Maar ook gaf ze hem de kus, in plaats van andersom, waardoor hij zijn overwinningskracht weer terugvond. Hij verliet Neverland, niet omdat hij niet meer in sprookjes of magie geloofde, maar omdat hij een teruggevonden jongen was. Een jongen die bereid was volwassen en rijp te worden en volledig gezien en herkend te worden. Een jongen die thuiskwam, zonder de magie van het groene woud te verliezen.

De jongen die zich zijn achternaam weer herinnerde. Pan. Naar de woudgeest of God Pan, the green man die op zijn fluit speelde, die de natuur beschermde en behoedde en de liefde bedreef, voluit, met zijn hart en lijf erbij betrokken. De man die zijn hart leeft en zijn vuur geeft. Die man. De man die het jongetje dat nooit vermoord wilde worden of vastgelegd worden in wurgende koorden en verantwoordelijkheden, redt en ruimte geeft. De man dat begrijpt dat liefde het waard is om op te antwoorden, niet alleen met je mond of je geslacht, maar met heel je hart, geest, lijf en ziel.

Hij biedt haar vleugels, zij biedt hem haar hart en daarmee zijn wortels. Zonder wortels kun je niet werkelijk groeien en gedijen. Zonder wortels durf je niet volwaardig man te zijn en thuis te komen in het groene woud en met de groene vrouw van je dromen. Dus nee, Peter ging niet in zijn eentje terug naar Neverland. Het tweede deel van het verhaal is verloren gegaan. Hij bleef niet eeuwig onsterfelijk vastgeklonken aan een oude onvolgroeide vorm uit angst voor zijn gevoelens. Hij groeide, hij leerde, hij viel, hij faalde en straalde.

Hij groeide op, hij werd rijp en volwassen maar bleef zijn vleugels voelen en uitslaan en de magie brengen die hem door Moeder Natuur was gegeven. De magie waarmee de vrouw die hem liefheeft weer vleugels krijgt, gelooft in haar eigen mogelijkheden. En zij was niet langer een moederfiguur maar een moeder voor de wereld en een minnares voor haar eigen man.

De verloren jongens werden genezen jongens. Ze werden teruggevonden in het hart van het woud van strijd en magie. Ze kwamen thuis en maakten iedere dag een spel van het leven. Wendy vergat hem niet, zij liet hem niet achter in Neverland met al zijn magie en mooie, dromerige ogen. Zij kuste hem wakker en nam hem ook mee naar haar wereld. Zij transformeerde hem ook. De vrouw levert de ouderdom van haar hart in voor hem. Ze blijft hem haar jonge, zuivere, pure hart schenken en hij geeft haar zijn jeugd. Zijn onvermogen tot groei en tot het veranderen van vorm. Hij werd weer wakker…

Dus magische mannen, leef je hart en geef je vuur. Laat de vlam weer in de pan slaan.

En kom eindelijk thuis. Laat je zien, herkennen, laat je beminnen, thuiskomen en verwennen.

En natuurlijk koos Wendy niet ervoor om een saaie man te trouwen waar haar hart niet naar uitging en die zijn eigen magie was verloren. Ze koos ook niet langer voor piraten die haar verhalen wilden horen maar toch haar hart smoorden. Ze werd niet de red handed vrouw maar de vrouw met de rode voeten en het groene hart. Ze leeft haar vuur maar ze geeft haar hart. Ze kiest voor de magie.

En doordat zij haar hart geeft en hij haar vleugels, komt het gevleugelde hart weer thuis in liefde. En zijn de wonden van het verleden geheeld.

Hij laat haar vliegen, zij brengt hem thuis.

En dat lieve mensen heeft meneer Barry die het oorspronkelijke sprookje heeft geschreven mij afgelopen nacht stilletjes ingefluisterd.

Geloof in magie, lever je strijd als het moet, red een paar elfjes, maar vergeet niet te groeien.

Vergeet niet dat je magie in deze wereld van volwassenen hoognodig is, geuit, geleefd en gemanifesteerd wil worden. Herinner je wie je bent. De magische jongen met vleugels van groen en de man met goddelijk en vruchtbaar potentieel. De groene man en de groene vrouw gaan samen, voor eeuwig spelend, helend, delend, strelend maar ook een beetje zwevend door EVERLAND!

For ever… Of course!

Aho.