Gelijkgestemden ~ het meest populaire woord van deze tijd!

Het zal wel aan mij liggen maar overal waar je komt tegenwoordig wordt dit woord links en rechts neergesmeten als was het een geweldig mooie term. Ik krijg de kriebels van die term. Ik ga heel graag met gestemde mensen (of dieren of planten) om en zelfs vind ik ontstemde mensen ook geen probleem hoewel ik iedereen zijn of haar eigen klank en stem gun, meer dan wat ook. Als je je stem vindt, geef je kleur aan wie je bent. Vogels weten dat, mensen voelen dat, de gehele schepping zingt van verrukking en creatiekracht. Dus het is niet zo dat ik iets tegen gestemden heb. Sterker nog, ik kan eindeloos genieten van de kracht van klank: ik geloof dat het een van de krachtigste kanalen tot heling maar ook manifestatie is. Je stem geven of iets een stem geven of gestemd zijn of op iets stemmen heeft zoveel kracht zelfs dat er grote verantwoordelijkheid bij komt kijken. Alles wat waarlijk krachtig is verdient een grote zorgzaamheid en verantwoordelijkheid.

Met kracht (en dus ook met je stem) kun je maken en breken. En alhoewel jezelf en sommige hardnekkige patronen doorbreken en openbreken soms een heel goed idee is, vind ik elkaar afbreken met je stem weer een veel minder goed plan. Het lijkt alleen de nieuwe hobby te zijn van vele mensen. En nu is daar die nieuwe term die iedereen gebruikt alsof ze een pareltje hebben gevonden in hun eigen interne woordenopslag. En toch smaakt dat ding mij niet, ik wil hem niet gebruiken, noch om- of ophangen, noch proeven, noch rondstrooien. Gelijkgestemden! Mijn instinct roept dan direct: help, wegwezen. Ik snap ook heus wel dat dit geen populair artikel wordt, maar ik heb nooit iets voor de populariteit gedaan. Ik vind dat gewoon zo'n barslechte reden om iets te doen, te maken, te zijn of te schrijven. Zelfs als tiener had ik er al niets mee: populair zijn. Het leek mij zo vermoeiend en vooral zo beklemmend!

Zoals ik ook niet houd van een bos met alleen maar papierbomen keurig netjes op eenzelfde rijtje gezet, zo houd ik ook niet van een heel bos met alleen maar dezelfde vogels of insecten. Dan wordt het een soort plaag. Ik houd van diversiteit. Alles in de schepping is uniek en enig in haar soort. Diversiteit is voor mij het walhalla. Als ik te lang dezelfde soort meningen hoor, dezelfde soort mensen zie, naar dezelfde soort stemmen moet luisteren, kan ik het niet meer horen. Zelfs als het heel erg mooi is wat ze zeggen of vinden of zingen. Het is net zoiets als je favoriete nummer grijs draaien. Grijs is mijn minst favoriete kleur, dus dan weet je het wel. Geen hol meer aan na een tijdje.

Dus waarom nu juist deze term in elk soort meeting, groep, bijeenkomst en samenkomst gebruikt wordt? Ik heb geen flauw idee. Ik wil dan alleen zo snel mogelijk maken dat ik wegkom. Gelijkgestemden. Iedereen met dezelfde stemming, dezelfde stem, dezelfde richting, alle neuzen dezelfde kant op (zo werd dat in managementjargon genoemd). Ugh. Als afgerichte honden allemaal dezelfde kant op blaffen naar hetzelfde object dat een bedreiging vormt. Nee, liever niet. Agapi snapt dat net zo min als ik. Ze is soms deel van een roedel honden en blaft dan vrolijk mee als de bende begint zijn stem te verheffen maar ze blaft bijna altijd zomaar een kant op. En haar stem klinkt ook heel anders. Ze is niet bepaald gelijkgestemd. Ze wil best even meedoen gewoon voor de gezelligheid, lekker samen keelklanken produceren maar al snel vergaat haar de lol ervan. Dan rent ze vooral nieuwsgierig op de zogenaamde indringer af en heeft echt zoiets: Joepie, nieuw vlees in de tent, wie ben jij? Wat maakt jou anders?

Ik ben een ontzettende voorstander van vaker onze stem laten horen, met wijsheid en verantwoordelijkheid. Onze rauwe stem, onze meest pijnlijke of kwetsbare stem, onze huilstem, onze blafstem, onze krachtstem. Maar waarom moet dat altijd direct met gelijkgestemden. Kun je niet gewoon je stem laten horen of gestemd zijn tussen ontstemden, of tussen andersgestemden? Groei je daar niet veel meer van? Word en blijf je dan niet veel meer uitgedaagd en uitgenodigd? Natuurlijk heb ik er soms ook een bloedhekel aan. Heb je net alles lekker op een rijtje en wil je je stem verheffen in een koor van gelijkgestemde klanken komt er iemand roet in het eten gooien en stelt je een heel kritische vraag of een vraag waardoor je ineens de wereld op zijn kop ziet staan of zelf van binnen op de kop komt te staan. Maar het avontuur! De uitdaging. De stoute schoenen die je daardoor aantrekt. Laatst was ik op een bijeenkomst waar iedereen welkom was. En vervolgens was hun openingszin: ' Wij als gelijkgestemden, …' Ze waren me direct kwijt. Want ik had mijn stem nog niet laten horen of zij wisten al dat ik gelijk met hun gestemd was. Ik word daar dan heel ontstemd van. Ik kan dat ook niet helpen.

Dus nee, ik probeer in mijn trainingen zoveel mogelijk diversgestemde mensen aan te trekken, zoveel mogelijk diversgestemde vrienden om mij heen te hebben en zoveel mogelijk verschillende klanken en stemmen om mij heen te horen alsof ik in de jungle van een Surinaamse nacht tot rust kom in een kakofonie van totaal uiteenlopende klanken die toch een symfonie vormen. Daar geloof ik in. En volgens mij is de natuur het met me eens.

Natuurlijk is het ook zo dat als je je een leeuw voelt, het heel erg fijn kan zijn om af en toe op adem te komen bij soortgenoten. De hele natuur doet dat. Wolven bij de wolven, herten bij de herten. Dat werk. Hoewel ik zelfs die neiging niet erg herken. Op mijn feestjes zitten de herten dan ineens tussen de wolven, de leeuwen, de schapen, de paradijsvogels, de muizen, de wandelende takken, alles door elkaar. het hele menselijke jungle compleet. Het is heel spannend, want je weet echt nooit hoe het gaat uitpakken. Soms zorgt het voor onwijs gave wentelingen en avonturen in het gesprek of de activiteiten, soms botst het als een malle en weet ik niet hoe snel ik weer van al die diversgestemde mensen af moet komen om ze weer lekker een op een onder de open hemel te ontmoeten. Je moet er van houden. Soms vind ik het zalig iemand te ontmoeten met dezelfde ideeën, met dezelfde humor, met dezelfde hobby's. Maar ik zou het verschrikkelijk vinden elke dag een zaal vol gelijkgestemden aan te treffen, ik zou heel tegendraads en vervelend worden en spontaan net als mijn vader de advocaat van de duivel gaan spelen die ineens heel hardnekkig een andere stem inbrengt voor de balans, terwijl we dan later ontdekken dat we daar niet eens echt achter stonden. We willen gewoon diversiteit.

Diversgestemden? Ja, heerlijk. Gestemden, graag zelfs. Ontstemden, ook prima. Gelijkgestemden? Ugh, alsjeblieft niet al te vaak en te veel. De mode en modewoorden zijn er niet altijd om te volgen, weet je! Trek de stoute schoenen aan, vind je stem, druk je stempel, laat van je horen, gebruik de kracht van klank en gun een ander zijn of haar eigen klank, toon of stem, ook als die in jouw oren voor geen anderhalve meter klinkt. Zie het maar gewoon als een uitstapje naar de jungle en dan vooral de jungle by night! Enjoy the ride.