Je kunt niet overal goed in zijn.

‘Je kunt niet overal goed in zijn. En dat hoeft ook niet. Je hoeft niet elk soort schoonheid bezitten. Want dat wat jij niet hebt, heeft een ander en dan kun je er alsnog via de ander van genieten. Het leven leent je haar schoonheid. En dat wat je gegeven is, mag je uitbundig vieren.’

Ik hoor het mezelf allemaal zeggen tijdens trainingen. En ik geloof en leef het met heel mijn hart. Wat is die ander prachtig anders, volkomen uniek en eigen. Ik houd zo vreselijk veel van diversiteit dat ik er niets van begrepen heb dat sommige mensen er hetzelfde uit zouden willen zien of zich zouden willen gedragen als een ander.

Het mooiste aan mijn boeklanceringshow en feest twee jaar geleden in het theater vond ik dat alles en iedereen moeiteloos en organisch door elkaar heen bewoog en huppelde. Een jongen op hoge hakken die blij in de rondte sprong, aangemoedigd door joelende vrouwen. Tango paren die in hun eigen rondo en zevende hemel verkeerden met daarnaast de hiphoppers en de twijfelaars en de schuifelaars. Mensen die dansten met boeken in hun handen, vrouwen verliefd op elkaar dicht tegen elkaar aan, mensen van alle kleuren en culturen en voorkeuren die zichzelf én elkaar vieren. Ik houd ervan.

Ik houd ervan me te kunnen bewegen tussen anderen, puur zoals mezelf. Zoals ik me op dat moment voel, me uit, me gedraag, me beweeg en eruit zie. Ook dat kan elke dag anders zijn, van wild en ongekamd naar keurig of extravagant. Er is geen menu op de levenskaart die ik zomaar vrijwillig oversla.

Maar er is één onderbelicht gebied: mijn persoonlijke wensen.

Oh my, wat vind ik dat eng, kwetsbaar. Wat voel ik me volkomen onthand als bombshell pin-up UK en USA en wereldwijf extra ordinaire, als ik met mijn eigen wensen en dromen geconfronteerd wordt.

Hoe communiceer ik die, hoe leef ik ze, hoe integreer ik een onhandige, onthande verlegen vrouw in het leven van een wereldreizigster, een sensuele coach, een Burlesque artieste, een showgirl, een zigeunerin, een trainer en al die stoere dingen die ik doe? Die ik zo met hart en ziel doe?

Zelfs er alleen al over praten met dierbare vriendinnen en ik kriebel aan mijn neus, heb jeuk aan mijn huid, wrijf in mijn handen, voel überhaupt of ze er nog wel zitten, want God wat voel ik me onthand op sommige persoonlijke vlakken in mijn leven.

En zelfs als ik dat zeg, krijg ik nog als feedback: wat ben jij een krachtige vrouw. Alsof er zojuist niets van wat ik gezegd heb over is gekomen op de toehoorder. Hoe kan het dat dat altijd het allereerste lijkt te zijn wat mensen zien? Natuurlijk ben ik een krachtige vrouw. Mijn leven heeft mij dat gemaakt. Ik ben een wereldreizigster, ik ben die kleurrijke zigeunerin, ik durf de gekste dingen en voor de allergewoonste dingen ben ik bang, voel ik me kwetsbaar.

Iemand mee uit vragen bijvoorbeeld, die ik leuk vind. De deur openzetten opnieuw, van mijn liefdesleven, van mijn verlangen te wortelen, te trouwen, thuis te komen. Ineens stribbel ik tegen als een vriendin me erop wijst. Ik wil eerst nog een boek schrijven, eerst nog een doel aan de horizon bereiken, eerst nog een nieuw land in kaart brengen, eerst nog even een stoere out of my comfortzone fotoshoot doen. Ik wil eerst nog een blokje om. Daarna, daarna en daarna mijn persoonlijke wensen. Ze bungelen al een leven lang onder mijn to do lijst en zelfs onderaan mijn bucketlist.

Hoewel ik jarenlang nooit begreep waarom mensen een bucketlist hebben. Ik heb het zo druk gehad met al die buckets (wat dat ook maar wezen moge) uit te voeren dat ik er nooit aan toekwam een lijst te maken. Ik vinkte ze al doende af, nog voor ik ze op papier kon zetten. Nieuw doel, nieuw plan, nieuwe reis, nieuwe ervaring: Check I am on it!

Mijn deur openzetten voor een werkelijk leuke liefde, iemand die tof is en voor me kiest en me helemaal ziet zitten in alles wat ik ben. Oh hellup nee.

Ik had daar ook supervrouwen ideeën bij. Ik heb vele tegenslagen meegemaakt in mijn leven en boorde dan een soort superpower aan om ermee te dealen en het te leren transformeren. En dat lukte dan ook. Maar het lijkt of dit ene, de deur van mijn persoonlijke hart naar mijn eigen persoonlijke wensen openzetten en doorgaan niet met superpowers gepaard gaat.

Alsof ik onthand, verlegen en onhandig en wel door die deur moet gaan.

Kijk hier ben ik dan, een wereldwijf en een bang verlegen meisje.

Kijk hier ben ik dan, ik heb de zevende hemel en de zevende hel doorkruist maar weet even niet hoe ik je langer dan drie seconden aan moet kijken zonder rode blosjes te krijgen.

Kijk hier ben ik dan, niet alleen om je te inspireren en te bekrachtigen maar hier ben ik dan met mijn persoonlijke, alledaagse, hele normale wensen.

Nee, ik heb geen bucketlist.

Ik heb een verboden en geheim lijstje met persoonlijke, doodgewone dingen en wensen:

Iemand die me in de ochtend verrast met een ontbijtje, iemand die gaat stralen puur omdat ik binnen kom, iemand die zegt: Ja, ik ga voor jou. Iemand die een kopje thee voor me inschenkt en mijn persoonlijke gezelschap behoeft ook als er geen land met mij te bezeilen valt.

Thuiskomen in het leven van alledag, dat is mijn bucketlist.

En die lijst is lang en moeilijk!

Man, man, man.

Kopje koffie aannemen, check.

Ontbijtjes maken voor elkaar, check.

In elkaars ogen kijken, check.

Elkaars hand vasthouden, check.

De deur van mijn hart openen en iemand daar in die opening zien verschijnen die dan zegt: Ja, op jou heb ik gewacht.

Iemand die je liever ziet komen dan gaan.

Iemand die je aanzet en je dan niet alleen laat staan.

Een thuis waar alles warmte draagt en niemand kliert. Een plek waar alles tot rust komt en tegelijkertijd feest viert. Een thuis waar ik kan dalen in dat kleine verlegen kind.

Een thuis waar ik kan landen in mijn eigen gevreesde wensen.

En dat het dan niet wordt verstoord of overgenomen door jaloerse of boze mensen.

Dat is de lijst die ik stiekem in mijn hart bewaar.

Maar het schiet me nu pas te binnen dat waar ik al die tijd op wachtte: dat mijn superpower mij komt helpen en dat ik vol trots en zwier en zelfvertrouwen die deur open. Dat dat misschien wel nooit gaat gebeuren. Omdat ik behalve een wereldwijf me een verlegen en onthande vrouw voel omdat ik nooit mijn persoonlijke wensen bovenaan heb gezet.

Ik weet simpelweg niet hoe ik daar mee om moet gaan.

Ik zal daarin helemaal opnieuw moeten beginnen.

‘Shake it till you make it’ roep ik nog eens naar mijn cursisten en besef dat dit nooit eerder zo van toepassing was op mezelf. En dan letterlijk.

Daarom vind ik het ook altijd onbegrijpelijk als mensen ineens met mij concurreren want mijn grote doelen, dromen en wensen liggen niet en hebben ook nooit in die wereld daarbuiten gelegen. Zij liggen in niets wat ik nu doe, hoe allemachtig veel ik ook houd van wat ik doe. Dus wat je denkt te willen bevechten bij mij, krijg je gratis kado als je wilt.

Dat wat ik wens en nastreef ligt in mijn persoonlijke domein waar ik en ik alleen mijn eigen wensen kan eerbiedigen, naleven en op zijn minst kan proberen te manifesteren.

Alleen geloof ik dat het nu tijd is onthand en wel de deur te openen van mijn persoonlijke hart naar mijn persoonlijke wensen. Niet langer te wachten op moed of durf of lef. Maar gewoon bevend en al eindelijk toe te geven aan mijn persoonlijke dromen van liefhebben en thuiskomen.

‘Je kunt niet overal goed in zijn en dat hoeft ook niet.’

Ik ben hier niet goed in, ik durf ook niet, maar ik ga wel. Ik ga en doe de deur open. Ze mogen beide erkenning en ruimte in mij krijgen en innemen, de bombshell pin-up, auteur, wereldwijf en wereldreizigster die alles kan en alles durft en de totaal onthande vrouw die wel durft lief te hebben maar zo allemachtig graag de liefde die haar kant opkomt uit de weg gaat.

Ik? Je zult zeker een ander bedoelen!

Mijn persoonlijke in plaats van enkel mijn wereldse of universele bestemming te gaan leven en vormgeven. Met knikkende knieën en al.

Door de knieën gaan en op mijn knieën vallen voor mijzelf en mijn eigen hartenwens.

Ja, ik wil…