Leer te dansen op ruïnes en bouw weer droomkastelen

Hier in Ierland staan overal tussen de zorgvuldig lelijke, moderne, keurig nette huizen, gazonnen en rechtgesneden heggen, oude bouwvallen met wulpse klimop tegen de vervallen brokstenen van de muren. Het maakt me aan het lachen. Hoe bizar dat mensen overal ter wereld altijd maar de natuur proberen te beheersen en terugdringen. En hoe duidelijk dat dat toch niet gaat lukken. Nooit. Want oude natuurmagie is oerkracht. Geeft je dat geen blij gevoel? Dat jouw natuur, je wilde natuur nooit in te dammen is, hoe we, jij, zij ook hun best doen. Hoe snel de natuur het overneemt en hele gebouwen opslokt en weer tot zich neemt.

Waarom willen we zo graag ver weg van al dat oer, van al dat wild, van al die magie en al die natuur? Waarom zoveel mogelijk in het hoofd wonen? Waarom zo ver mogelijk van de aarde leven? Waarom zulke hoge torens en bruggen bouwen als je met je poten in de drek kunt staan en water kunt drinken uit de beek naast je zuster, de ree? De vogels dichtbij komen en je niet langer als onnatuurlijke verstoring zien. Waarom denken we wilden te zijn als we weer natuurlijk zouden leven? Is het erg om weer wat wilder te zijn?

Hoe uiterst merkwaardig ziet al dat keurig ingetoomde, ingesnoerde, afgekaderde, rimpelloze, levenloze gedoe eruit? En hoe agressief, verwilderd en ziek worden we daar wel niet van. Als we op onszelf zouden neerkijken, zouden we er om moeten bulderen van het lachen. Het mos begroeit de kaders waar ooit ramen hebben gezeten en de bessen en stekelige takken overgroeien oude drempels en doorgangen. Soms staan de ruïnes en de keurig nette huisjes op een en hetzelfde terrein, hier in Ierland. Zo niet, dan zijn ze toch buren.

Het is alsof het oude, wilde magische Ierland met haar mythen en sagen, haar wilde fantasie en haar rijke geschiedenis, haar elfenpoorten en natuurmagie, haar oude verhalen en goden dwars door de nieuwe katholieke, keurige, zondige tijd heen leeft: één weg, één God, één route, één methode. Eén manier voor allen en als je buiten die boot valt ben je zondig. Maar de natuur heeft haar eigen wijze weg. Zoveel zielen, zoveel kronkelpaden... Alsof de wilde oerkracht van dit land niet aan banden is gelegd, hoe hard ze ook geprobeerd hebben. En maar door roept als we luisteren: neeeee, niet één weg, maar vele paden naar de Bron. Nee, niet één manier maar diversiteit! Ja, ja, ja!

Ik vind het deze dagen doodvermoeiend om te zien hoe zoveel mensen in de wereld vasthouden aan schoonheid: pretty, pretty, pretty. Natuurlijk is being pretty soms leuk als een soort extra kers op de taart. Ik maak me er ook ‘schuldig’ aan, aan al dat getut. Maar laat de taart lekker woest en schuimig en ruig zijn vol trillende inhoud. Ik begin er te oud voor te worden. Zo het al ooit mijn belangstelling had, dan is nu toch echt iedere betovering vervlogen. Het doet pijn aan mijn ogen hoe alles recht en strakgestreken, hoe alles netjes keurig vastgebonden, ingetogen, ingekaderd en omkaderd wordt. Het uiterlijk van vrouwen en huizen en tuinen gelijk.

Ik vind meer schoonheid in de oude bouwvallen, de mystiek van ongesnoeide bomen en kraaiennesten, de kronkelige takken die door raamkozijnen heen groeien. De omver gevallen stenen muren die ondergrond worden voor een nieuwe magische wereld van mos en klimop. Ik vind meer schoonheid momenteel in het rauwe, het woeste, het stekelige, het niet aan banden gelegde, het oer en het oud, het gerimpelde en het open gebrokene, het vervallene.

De ruïnes en oude bouwvallen in je leven zijn er om op te dansen.

En wie weet kun je daadwerkelijk je droomkasteel en je luchtkasteel bouwen op die oude grond van wilde muren, bomen, hoop en stenen. Maar in die keurige vierkante omkaderde tuinen en huizen: nee, daar is uiteindelijk geen lol te beleven. Alle levenssap is eruit geperst.

Heel het leven danst als je het de kans geeft. Dans je mee? Waarom zijn we zo allemachtig bang een beetje wild en natuurlijk te zijn? Worden we daar niet veel wijzer van...

Leer te dansen op ruïnes, op alle mislukte ondernemingen, alle spaakgelopen relaties, alle vervlogen dromen... en bouw daarna alsnog je droomkasteel van magische oeroude stenen bedekt met wortels, stekels, klimop en mos.

Bouw stap voor stap een nieuw leven op. Een leven dat werkelijk zin voor je heeft. Leer te dansen op ruïnes en bouw alsnog je luchtkasteel. Niets dat werkelijk is, gaat ooit verloren. Magie wordt hier en nu geboren.