Moe van Meningen

Ik ben zo moe van meningen!

Als ik nog één mening in levende lijve tegenkom, sla ik hem op zijn bek denk ik.

Visies niet. Visies hebben een hart en handen. Visies hebben voeten en een ziel.

Maar meningen zijn alleen een grote bek, een open mond met heel veel scherpe tanden, zonder poot om op te staan.

Meningen vermenigvuldigen zich ook zo allemachtig graag en snel. Het lijken wel muizen in een Groningse boerderij. Voor je het goed en wel door hebt en even wegkijkt, heeft de mening zich vertienvoudigd en staan er al weer nieuwe meningen trappelend klaar geboren te worden.

En net als muizen knagen ze zich graag door verbindingslijnen heen.

Ze knagen er net zo lang op tot alle lijnen gebroken zijn.

Meningen verschillen ook zo vaak.

Meningen zijn boodschappers van het hoofd in plaats van het hart.

En dat is er vast en zeker zo doodvermoeiend aan.

Ik zou zo graag het hart weer eens voluit horen spreken.

Niet alleen af en toe en hier en daar en een heel zacht gefluister tussen geliefden.

Nee, overal en altijd en luidop en op straat. Dat lijkt mij nou leuk!

Ik vraag me toch wel eens af of we daarom mondkapjes hebben verdiend.

Als een soort karmische straf zou je kunnen zeggen.

Gewoon om ons eens een tijdje de mond te snoeren van meningen.

Misschien is de aarde en zijn de dieren het wel vreselijk beu, onze meningen en kunnen ze het als een soort dreunende muziek die maar door en door dendert gewoonweg niet meer horen. Misschien nemen de dieren wraak op ons, als het nog steeds waar is dat Corona begon in kleine kooitjes met dieren.

En wil de Aarde ons eens muilkorven zoals wij bij onze dierlijke verwanten doen.

Wil zij ons eens de wet voorschrijven in te kleine kooitjes van fatsoen, borden met hier wel en daar niet lopen en hier wel en daar niet zitten.

Want doen wij dat niet ook al honderden jaren met onze geliefde viervoeters?

Maar de meningen zijn verdeeld en de meningen schreeuwen hard, ook met een mondkapje op.

Zullen we niet gewoon weer eens wat meer vragen stellen, aan onszelf, elkaar en het leven?

Zullen we dan gewoon onze buik weer laten bewegen en spreken?

Zullen we dan weer iets vaker onze ziel en hart horen en van hen laten horen?

Zullen we onze ogen laten vertalen wat onze visie en missie is?

Zullen we onze mond weer wat verzachten en met zwoele lippen in plaats van met die strenge, stijve varianten onze visie delen?

Zullen we dan weer wat verstillen en afdalen naar de essentie van wat leven is?

En weer natuurlijk worden, deel van de eindeloze kringloop van het leven en dat onze geliefde viervoeters ook weer gunnen?

Vechten we alleen voor onze eigen vrijheid of willen we niets en niemand meer muilkorven of vastzetten?

Want als ook dit weer een soort narcistische strijd is waar alleen wij straks weer in vrijheid verder gaan, laat dan maar zitten wat mij betreft.

Als ook dit weer gaat over vrijheid van meningsuiting maar het liefst alleen voor witte mensen en dan nog liever voor witte mannen met weinig tot geen oud grijs haar, laat dan maar zitten.

En zelfs als het alleen maar geldt voor alle mensen wereldwijd en niet voor viervoeters maar zij nog steeds geketend aan onze meningen en regels moeten voldoen, is het dan niet volstrekt rechtvaardig dat wij ook een tijdje in kooitjes rondwandelen en verdwalen?

Dat ook wij tegen de tralies omhoog moeten kruipen van frustraties?

Dat ook wij een tijdje minder adem kunnen halen en gemuilkorfd worden?

Ik begrijp dat het ontzettend onprettig is, onvrijwillig en dat het ons gefrustreerd en woedend maakt.

Maar wat ik niet helemaal begrijp is wat er precies zo onrechtvaardig aan is.

Doen wij dit niet al eeuwen en eeuwen elkaar en onze dieren aan?

Dus ik stel nu toch voor: stel eens een vraag, mening!

Wees niet steeds zo heetgebakerd, mening!

Bijt gewoon je tong eens af als je weer onzichtbaar achter een scherm je waardeloze woorden wil spuwen, mening!

Dwaal toch af naar dromen en visioenen.

Naar diepe wensen en verstilling…

Ik ben geen voorstander van mondkapjes.

En toch bekruipt mij soms het gevoel dat ons de mond een tijdje gesnoerd wordt om meer ecologische redenen. Misschien leren wij nu eindelijk weer de fluisteringen van dieren en natuur verstaan?

De aarde fluistert zo hard en nu wij geen van allen met al die kapjes, wandjes en laagjes nog goed te horen zijn, kunnen we onze aandacht misschien eens richten op andere zintuigen?

Bijvoorbeeld luisteren en horen.

Of proeven en ruiken. Misschien kunnen wij helder leren zien.

Zien waar we zelf de verkeerde afslag hebben genomen.

Waar we zelf zo hard roepen van rechtvaardigheid terwijl we meedoen en rennen aan het minst rechtvaardige ecologische systeem ooit, in de geschiedenis.

Ik ben niet voor mondkapjes, ik vind het vervelende irritante dingen.

Maar ik geloof wel dat het tijd is voor andere zintuigen, voor horen en luisteren en gaan zien in plaats van enkel kijken.

Ik geloof wel dat onze meningen even gedempt moeten worden.

Omdat ze afschuwelijk krijsende uit proportie gegroeide karikaturen zijn geworden.

Gewoon nu even niet…

Even weer wat anders dan roepen om te schreeuwen.

Ik geloof dat dit een bizarre tijd is maar ik geloof dat we nu voor werkelijke rechtvaardigheid moeten gaan strijden en niet alleen als boze leeuwen in een kooitje voor ons eigen haggie of dat van onze kinderen.

Laten we dan iedereen en alles weer de vrijheid gunnen!

Kan dat niet, zeg je. Ho ho, dat wordt gevaarlijk, vind je?

Maar waarom, lief medemens, heb jij er dan wel recht op als het een ander wordt ontnomen?

Iedereen wil vrij zijn en vrij ademen; niks en niemand wil opgesloten worden in kooitjes van regels en fatsoen.

Dus als je het mij vraagt, wil ik nu toch ook eens een mening uiten.

En misschien is het wel een visie… wie weet?

Dus vind ik het leuk? Nee, niet per se.

Vind ik het rechtvaardig wat er nu gebeurt en dat wij dit ook eens voelen?

Sst, niet doorvertellen aan de boze meningen, maar eerlijk gezegd…:

Ja. Ja, ja…

Fotocredits: Jela-D Photography