Moeilijke kinderen bestaan niet!

'Hoe komt het dat je zo goed met kinderen of tieners bent of zo goed met ze kunt werken en opschieten?' Het is me vaak gevraagd. Als manager, als therapeute, als docente en trainer in de hulpverlening was het de bedoeling dat ik de studenten of medewerkers leerde hoe ze kinderen konden behandelen, begeleiden en bereiken. Ik wil geen open deur inslaan, maar er is maar één antwoord op die vraag: 'Omdat ik oprecht en onder alle omstandigheden van ze houd'.

Daarom kan ik zo goed met kinderen opschieten. Niet omdat ik weet wat ik moet zeggen of doen, niet omdat ik een bepaalde geheime taal spreek, niet omdat ik goed kan knutselen, niet omdat ik begrijp wie ze zijn. Ik kan goed met ze opschieten en werken en spelen omdat ik van ze houd en omdat ik ze laat zien wie ik echt ben. Ik houd niets achter de hand, ik laat ze rechtstreeks naar binnen staren als ze me onderzoekend aankijken, recht mijn ziel in. En ik hou ontzettend van spelen, spelen en delen.

Ik houd van hoe ze naar me kijken en me scannen met hun kleine twinkelogen op ieder signaal van onechtheid. Ik vertrouw op mijn eigen echtheid. En dus doen zij dat ook. Ik hou van hun ogen die in mij een tweelingziel (h)erkennen, die zien dat ik het spelen nooit verleerd heb. Want als kinderen iets kunnen zien, is het wel: speel je nog steeds, of heb je dat verleerd? Ik kijk naar ze en houd van hun woede-uitbarstingen, hun angsten en hun verdriet, groot of klein. Ik houd ervan dat je met één beweging hun masker of jasjes kunt uittrekken, ze even warm tegen je aanhoud en alweer kunt zien wie ze werkelijk zijn.

Mijn studenten vonden dat vaak niet genoeg als antwoord. 'Ja maar waar ik mee werk, dat zijn heel moeilijke kinderen!' 'Sorry', zei ik dan 'maar ik geloof niet in moeilijke kinderen. Ik geloof wel dat kinderen zich in moeilijke situaties kunnen bevinden. Dus zul je een situatie moeten creëren voor en met dat kind, waar hij of zij weer tot bloei komt. Dat is waarvoor je wordt opgeleid, niet om een moeilijk kind te begrijpen. Want die bestaan niet.'

Ik denk dat het komt omdat ik nooit bang ben geweest voor kinderen. En geloof het of niet, er zijn een heleboel mensen bang voor kinderen en hun gedrag, hun uitbundige expressie van emoties, hun eerlijke oprechtheid, hun spiegelgedrag. Ze zijn bang om in de spiegel te kijken, dat is alles. En dat begrijp ik. Ik ben 's ochtends om 8 uur ook niet zo bereid om in de spiegel te kijken. Ik lijk dan 20 jaar ouder dan wanneer ik 's avonds om 20.00 kijk. 'T is niet anders. Die spiegel is scherp geslepen dat weet ik. Omdat alles wat nog onschuld uitstraalt, fel en scherp is.

We zijn gedempt licht gewend, gedempt zonlicht, gedempte emoties, gedempte essenties, gedempte expressie. We dempen alles. En die kinderen zorgen voor felle reflecties en zonneschijn. Voor sprankels en glitters die oogverblindend zijn. En toch zeg ik: je hoeft enkel van ze te houden, echt waar en oprecht. De rest gaat vanzelf. Als je werkelijk van kinderen houdt, kijk je naar ieder kind anders, omdat ieder kind je nieuwsgierig maakt. Je beseft dat ieder kind onvergelijkbaar en uniek is en wilt ze leren kennen zoals ze zijn. Daarom ben ik er nooit werkelijk in geslaagd hier les in te geven. Houd van ze, kijk werkelijk naar ze, vergelijk ze met niemand, zelfs niet met een vroegere of zogenaamd betere of toekomstige versie van zichzelf en laat je door hun zien, exact zoals je bent.

Moeilijke kinderen bestaan niet. Mochten ze een moeilijk jasje hebben aangetrokken, laat ze die dan langzaam uittrekken zodra de kust veilig is, zorg dat ze warm worden, niet alleen fysiek maar ook mentaal, psychisch en emotioneel. Want warmte zorgt voor nieuwe beweging. Laat ze zien dat ze zichzelf kunnen zijn en hou van ze. 'T is werkelijk zó eenvoudig, dat een kind de was kan doen.

En dit hele verhaal geldt ook voor innerlijke kinderen.

Art en tekst By Pippa