Toen ik herboren werd…

Onlangs heb ik eindelijk ontdekt hoe en waar Pippa Pinuppins ontstond. Ik wist het wel zo’n beetje vaag maar daar mijn geheugen sinds mijn jarenlange ziekte niet meer is wat zij ooit geweest is, wist ik niet meer heel precies hoe dat nu eigenlijk exact gegaan was en hield ik het erop dat het een langzaam proces was geweest van Haar worden. Natuurlijk ging het leven vanuit Pippa stap voor stap en integreerde zij langzaam in mijn lijf, gezondheid, liefde en leven, maar toch was er een heel duidelijk startsignaal. En of all places is ze geboren op een winterskoude dag in Biezenmortel, op 30 december zeven jaar geleden. Midden in de winter brak er een zonnestraal door. Die zonnestraal bleek ik zelf te zijn. Maar daarover later meer.

Mensen hebben de mond vol tegenwoordig van hergeboorten, inwijdingen, zichzelf worden, zichzelf baren, herrijzen uit de as als een vuurvogel, inwijdingen van het vuur of het water en ga zo maar door. Die van mij ontstond op Lesbos, zie ik nu. Niet alleen mijn episch erotische avontuur ontstond daar en mijn genezing middels de kracht van het vuur en de passie van het lichaam, maar ook de voorboden voor mijn nieuwe naam, het meest persoonlijke wat je kunt dragen in dit leven. Ik was jaarlijks op Lesbos om te herstellen van mijn ziekte. Ik was ook dit jaar weer te vinden in het Sapphohuis van Bob Vansant. Het was het eerste jaar dat ik daar was en eindelijk midden in de ellende van mijn ziekte weer wat op adem kon komen. Ik deed mee aan de herstelweek met een groep prachtig mooie zielen die vanwege scheiding, ziekte, depressie of burn-out hun sparkle even kwijt waren geraakt in het leven.

Tijdens deze herstelweek kwam ik heel duidelijk onder leiding van de patrones van het eiland dichteres ‘Sappho’ uit bij één wens: mijn boeken, mijn werk uitgeven. En daarvoor wilde ik de schrijfweek van destijds nog Geert Kimpen en Christine Pannebakker volgen. Ik wist zeker dat ik eerst die week moest volgen. Waarom precies wist ik niet. De week was echter onbetaalbaar voor mij. Ik leefde op bijstandsniveau na alle jaren ziekte. De groep dacht met mij mee en ik startte een crowdfunding actie. Mensen die bij voorbaat vast mijn boek mochten kopen of een schilderij konden bestellen of zomaar een gift mochten doen. Binnen een paar weken had ik tot mijn stomme verbazing het geld bij elkaar en kon ik me inschrijven voor de oud en nieuw week van 2015.

Voor het eerst in jaren kwam ik aan in een kasteel, mijn eigen kamer, een prachtig programma, heerlijk overvloedig eten en een fantastische groep schrijvers. Mijn droom kwam uit. Mijn schrijversdroom heeft voor mij altijd heel ver weg geleken, al kan ik me dat nu bijna niet meer voorstellen. De droom is zo’n concrete werkelijkheid geworden dat ik niet begrijp waarom het me toen zo’n onmogelijke opgave leek om ooit mijn werk gepubliceerd te krijgen. Ik won die week een uitgeefcontract zelfs.

Maar het meest bijzondere voor mij was het bal der personages op dag drie. Overdag hadden we een zintuiglijke schrijfwandeling gemaakt, die voor mij en mijn lijf zo zwaar was dat ik volledig in paniek door het winterse landschap liep. Godzijdank ontdekte iemand hoe ik achterop raakte en steeds langzamer liep. Waarom deed ik in Godsnaam met zulke slechte benen mee aan een wandeling door de kou? Voetje voor voetje en steeds langzamer ondersteund door een engel, kwam ik eindelijk aan bij het eindpunt, waar ik in elkaar zakte en weggereden werd rechtstreeks naar mijn hotelkamer, met trillende spieren, korte aanvallen van wegvallen, spiercontracties en duizelingen. Een hele rits medicatie nam ik. Ik wilde per se die avond bij het bal der personages zijn.

Toen ik trillend en draaiend in mijn bed lag voelde ik de pijn en de ziekte die al jarenlang mijn lijf en leven beheerste tot in de puntjes van mijn tenen. Ondertussen moest ik mijn personage voorbereiden. Sommige mensen werkten gewoon aan één boek, in plaats van aan meerdere tegelijk zoals ik destijds, en hadden gewoon heel duidelijk één hoofdpersoon. De opdracht was simpel: kruip een hele avond helemaal in de huid van je hoofdpersoon, om het zo fysiek en zintuiglijk/lijfelijk als mogelijk te maken. Neem haar naam aan, trek haar soort kleren aan, gedraag je als haar, communiceer met anderen volgens haar normen en waarden.

Ik had geen hoofdpersoon. Maar ineens voelde ik al draaiend en trillend dat ik mijn eigen hoofdpersoon was. Dat ik om die reden nooit een schrijversblock had gehad, nooit wild op zoek was naar inspiratie omdat ik altijd wat meemaakte in mijn leven, zelfs als ik naar het plafond staarde. Ik was in die tijd geenszins van plan een pseudoniem aan te nemen als schrijfster en wilde juist graag mijn tweede geboortenaam gebruiken omdat ik vernoemd ben naar Amanda, de grootmoeder van mijn moeder die destijds succesvol schrijfster was woonachtig te Zeist. Toch nam ik mijn auteur als hoofdpersoon. Immers, nog sterker dan de danseres ooit geweest is in mij, kom ik volledig tot leven als ik mijn verhalen schrijf of vertel. Meer dan wat ook ben ik in hart en nieren schrijfster. Gelijk toen ik met trillende spieren onder de medicatie me begon om te kleden, gebeurde er al iets: ik werd een ander en toch werd ik meer mezelf dan ooit tevoren! Ik wilde mijn powerdress aan, zoals ik mijn vintage kersjesjurk noemde die ik midden in alle ellende gekocht had en aan mijn kastdeur had gehangen om naar te kijken als ik de hele dag ziek in bed lag. Ik wilde per se een panty aan. Ik had de keuze uit drie panty’s, allemaal met ladders. En ik wilde een hoedje op, ik wilde een zo truttig maar ook vrolijk mogelijk hoedje op.

We gingen eerst met elkaar eten. Dat was hilarisch want de meest aparte vogels zaten ineens bij elkaar aan tafel. Kinderen van acht jaar oud in volwassen lijven, verstrooide professors, super verleidelijke femmes fatale en halve clowns zaten bij elkaar te eten. Ik at alles op met mijn vingers, drukte overal mijn neus in, zat met mijn voeten en schoenen op tafel, draaide me steeds om om anderen te voeren aan andere tafels, had dikke lol met het meisje van acht jaar die van paarden hield, praatte met planten en flirtte non stop met iedereen die ik kon vinden en die ik aantrekkelijk vond. Ik had geen enkele gene. Twee mannen en één vrouw waren die avond het object van mijn affectie. En ze konden geen kant op kijken of ik stond voor hun neus, signaalde met mijn wenkbrauwen, gaf lichtkusjes, knipogen, streelde hun haren of keek ze diep in de ogen. Ik wist van geen ophouden. Het hele leven was een groot flirtspel geworden. Just for the fun of it. Verder verzamelde ik alle kinderpersonages om mij heen en verzon het ene maffe avontuur na het volgende. I WAS ON! Van trillende spieren, verlamde benen, pijn in mijn hoofd of rug, was niets meer te bekennen.

Toen we op de rode loper gingen staan en om de beurt onszelf mochten laten voorstellen aan de groep, weet ik nog dat er drie woorden bij mijn naam in mij opkwamen die ik snel probeerde tot één naam te maken maar wat niet zo snel lukte: Pinup Pippi Poppins.

En zo stelde ik mezelf die avond voor. Ik liep heupwiegend, flirtend, super kwiek en met een wilde soort truttigheid over die rode loper. Die hele avond heb ik daarna gedanst met allemaal mannen en vrouwen die ik leuk vond. Van mijn normale verlegenheid en stugheid was niets te merken. Ik kan het niet goed uitleggen maar het was die avond niet alsof ik een personage was maar alsof mijn andere naam en andere zelf een personage waren die ik ontgroeid was en dat ik mijn ware zelf tevoorschijn had getoverd. Na al het dansen viel ik ineens op de grond door mijn benen. Ik rolde mij om en keek omhoog, midden in het gezicht van al mijn vrienden die avond. Er werden kussens gehaald en dekentjes en iemand zei: ‘Wil je niet liever op een rustige plek liggen?’

‘Nee, ik wil hier midden op de dansvloer op mijn rug liggen en genieten van de muziek en de dansers.’ En zo lieten ze me liggen.

Ik was de vallende ster van de dansvloer zou je kunnen zeggen. De volgende dag toen ik de ontbijtzaal betrad kreeg ik een heleboel verlegen blikken op me geworpen (mensen die me later uitlegden dat ze me heel leuk vonden maar eigenlijk een partner hadden, helemaal in de war geraakt met terugwerkende kracht van al mijn geflirt), maar ik was for ever transformed leek het wel.

Later, veel later besloot ik mijn naam te veranderen als auteur in Pippa Pinuppins. Ook als Burlesque artieste en on stage gebruikte ik deze naam ondertussen. In vele stappen en in vele jaren tijd voelde ik steeds opnieuw hoeveel power het me gaf, hoeveel genezing, hoeveel magie, als ik me bij de naam Pippa liet noemen. Pas veel later werd ik zelf wat gemakkelijker met de tweede naam: Pinuppins. Doordat anderen vreemd reageerden met name op die tweede naam heb ik me er nog heel lang voor geschaamd en hele paniekaanvallen aan gewijd als ik die naam gebruikte. En zo ben ik Pippa Pinuppins geworden, als auteur, danseres maar zelfs voor vrienden en familie.

Alle sleutels tot geluk en genezing zitten voor mij in deze naam verborgen. Door de naam te dragen en de kleding en de keuzes die bij haar horen, activeer ik een toverkracht in mijn leven die iedere dag opnieuw mijn zielenbestemming waar maakt. Ik ben nog elke dag benieuwd op welk nieuw avontuur ze me mee zal nemen. Onlangs ontdekte ik dat ze dus op 30 december 2014 in Biezenmortel in een kasteel geboren is, midden tijdens een lyme aanval. De eerste levenscyclus van zeven jaar heeft ze nu afgerond en een tweede cyclus met haar aan het stuur in mijn leven breekt aan. I cannot wait what more she will bring to the table. Haar wensen hebben zich steeds meer uitgekristalliseerd in mijn lijf, mijn leven en mijn liefde. Zij ontwikkelt en transformeert zich nog steeds verder in mij. Het heeft me de eerste jaren veel energie en tijd gekost mijn lijf te genezen en de Pippi Langkous en de pinup in mij soort van vrienden te laten worden, te laten samenwerken. Nu voel ik meer en meer dat Mary Poppins thuis wil komen in mijn leven en haar magie volledig wil manifesteren. Ik vind iedere stap onder haar leiding heel spannend, de achtergrondmuziek van ‘help, ik ben bang PTSS’ speelt altijd rustig verder en de magie brengt me steeds dichterbij huis. Ik kan mijn thuis bijna ruiken. Iets wat net als auteurschap ooit zo onmogelijk te verwezenlijken leek. I am coming home…

Ik zal mijn magie manifesteren. Helemaal!