Viva la Vida: Vrouw & Vrij!

Gisteren ging ik samen met one of my besties naar Assen voor de tentoonstelling van the life and art of Frida Kahlo. Het was nog een verlaat verjaardagskado. Het werd een dag waarvan je zeker weet dat je het op je sterfbed en als je reeds gestorven bent nog weet. Omdat het niet alleen in je geheugen en in je lichaam geëtst staat maar ook in de ziel zelf opgeschreven werd.

Heel Assen was opgetooid als voor een Mexicaans feest en ikzelf had mijn fifties vlinderjurk aan en alle bloemen die ik kon vinden in mijn haar vastgezet. Zoveel bloemen, als een krans om mijn gezicht dat mensen op straat me nakeken en nafluisterden. Sommigen gingen openlijk lachen of complimenteren of zelfs klappen. Het leek alsof ik bij de versiering zelf hoorde. Ik voelde me niet verkleed. Ik voelde me gewoon mezelf. Vrouw en vrij. Viva la vida. Vier het leven.

Als blije meisjes die op schoolreisje waren gingen we naar binnen waar we direct al bij de kassa een supermooie en stoere man aantroffen die van nek tot elleboog en van heup tot scheenbeen onder getatoeëerd was met vlinders en Mexicaanse doodshoofden. Hij en ik gaven elkaar uitgebreid complimenten over hoe we er uit zagen en toen we binnenkwamen vonden we alles leuk. De selfie plek waar je met je hoofd door een rondje een foto kon maken om Frida heen, de plek van haar uitspraken, de blauwe lijn op de vloer, het plafond, de ruimtes, de film. Alles.

Hoewel ik al jaren fan ben van zowel Frida zelf als haar levenskunst als haar kunstwerken, sloeg de korte film van haar leven toch weer in als een bom. Wat een hels leven, wat een helse pijn, zoveel verraad, zelfs van haar allerliefsten en wat een levenslust en levenskunst. Niet alleen haar adembenemende doorzettingsvermogen, haar enorme lust voor leven en seks en lol maar ook haar enorme gave tot vergeving. Haar manier van de oercultuur waar ze leefde en de oerkracht ervan in kleding en levensstijl uit te drukken en te eren en tegelijkertijd ver op haar tijd vooruit te lopen met rebellie en de volstrekte onwil zich ergens in te laten drukken.

Al direct na een kwartier voelde ik mijn hoofd en mijn benen trillen. Mijn laatste bezoek aan een museum jaren geleden toen ik alweer aardig ter been was na mijn jarenlange tocht door ziekte en hel, eindigde in een lyme aanval met rare spiercontracties. Ik was dat even vergeten. Want ik lijk tegenwoordig een hele pief, zelfs voor mezelf. Maar langzaam lopen en veel stilstaan kan ik nog steeds niet. Alles gaat trillen. Dus mijn vriendin, zelf ook last van ziekte en overprikkeling haalde een soort rollator voor me. Ik had er geen weerstand meer op. Ik heb jarenlang een rollator nodig gehad. De rollator is mijn vriend geworden.

Ze kwam terug met een soort kruk die ook als stok kon fungeren en terwijl ik voorbijgeschoven werd door stokoude mensen zonder stok of rollator zat ik daar om de zoveel minuten op die kruk alle indrukken te verwerken van een leven dat getekend werd door lust, passie, kunst, leven, hartstocht, vuur, rebellie, oerkracht, humor, kleurrijkheid, levendigheid, dood, hel, pijn, totale beknelling en vrijheid. Een vrouw die alles tot levenskunst heeft verheven en zelfs volledig ingesnoerd in korsetten en dingen om haar hoofd en nek op de kop vanuit haar bed doorging met schilderen. Een vrouw die met een geamputeerd been haar eerste expositie in eigen land vierde en met een intense liefde voor het leven de dood en de hel zelf verbeeldde. Zonder schroom. Alles wat taboe was, alles wat niet gezien mocht worden of ontkend werd, leefde zij uit in haar leven en in haar kunst.

Ik liep en schuifelde daar samen met mijn vriendin drie uur rond, het ene intense beeld van haar kunst of leven opnemend na het andere. Tranen, kippenvel, schaterlach in mijn buik, een dolk in mijn hart, alles ervaarde ik tot op het bot. Op den duur ging ik zitten, duizelig van dat leven waarin ik zoveel herkenningspunten met het mijne zie. Zo’n oerkracht, zo’n gigantische lust voor leven en liefde en genieten. En zoveel tegenslag, zoveel lijfelijke pijn en verraad, zelfs door mijn allerdierbaarsten. De kracht van vergeving, de kracht van op je kop dwars door de pijn heen blijven schilderen, omdat je aan alles voelt dat je creatiekracht het enige echte antwoord is op de destructie in je leven.

Zo lag ik tijdens mijn infuusbehandelingen in het lokaal van Eveline Bekkering van Studio Klankkleur voor mijn opleiding tot kunstzinnig tekenen en tekencoaching op een matras met mijn hand in het infuus trillend, vermoeid, shakend, duizelig en met verlamde benen te tekenen. Tekenen, schilderen en schrijven was destijds mijn antwoord op iedere aanval die mijn hart, mijn lijf en mijn leven te verduren kregen.

Mensen zien nu vooral mijn kracht, mijn levenslust, mijn durf, mijn wil, mijn oerdriften tot volledig en voluit leven.

Maar de omstandigheden waren nooit juist. De omstandigheden hebben mij ontelbare keren geteckeld, te vroeg afgebroken zwangerschappen (niet door mij), vurige wensen en verlangens, afgebroken relaties, uit huizen gezet worden, ongelukken, ziektes, tegenslag, dood, PTSS, het hield niet op. Maar ik, mijn oerkracht, mijn lust tot creatie hield ook NOOIT op. NOOIT!

Ik bleef de kunstkracht tot toverkracht verheven en als ik ooit ergens echt voor de volle honderd procent in geloofd heb is het daarin: in je kunstkracht ligt je toverkracht. Je levenslust kan niet begraven worden, wat de omstandigheden ook zijn, als jij je kunstkracht in de hand houdt. Letterlijk! Als jij jezelf toestaat je vuur te leven en te vieren.

Dat vuur zal jou altijd beschermen, dat vuur zal jou altijd thuisbrengen, dat vuur zal jou altijd verbinden met de oerkracht van het leven zelf. En dat mag je geloven, wat je omstandigheden ook maar zijn.

En terwijl mijn vriendin en ik allebei totaal beduusd en diep onder de indruk uit de tentoonstelling of eigenlijk de duik in de wonderwereld van Frida kwamen, kon ik het niet laten toch nog drie boeken te kopen over haar leven en het leven van andere belangrijke feministische vrouwen uit alle culturen. Vrouwen die gewoon voor hun oerkracht gingen, wat de omstandigheden ook waren. En daarom, lieve mensen vier ik samen met jullie op 22 mei: Vrouw en Vrij! De show in het der Aa Theater.

Niet omdat de omstandigheden juist zijn, niet omdat je leven perfect is, niet omdat je lijf meewerkt of zelfs de wereld, maar gewoon omdat je besluit tegen alle omstandigheden in het leven te vieren. Of er nu pijn, twijfel, dood of verdriet is je vrijheid te vieren. Jouw unieke vrijheid. Jouw unieke stempel te drukken, die alleen jij kunt drukken. Jezelf tot levenskunstenares te verklaren, al is het misschien vloekend, huilend, struikelend, falend, twijfelend. Maar toch te zeggen en te voelen: Ja ik hoor hierbij! Ik ben Vrouw, En ik ben Vrij. Ik vier het leven zoals ik dat wil. Punt. Vrijheid is iets wat het leven, je lijf en de ziel zelf aan je geeft en het is iets waar de wereld geen enkele invloed of zeggenschap over heeft. Read that again!

Nog leuk om te vermelden is dat ik het als een magische inwijdingsdag heb ervaren, want zodra we naar buiten

kwamen en nog scheel van de indrukken zagen, stond daar een hele groep Antillianen van alle leeftijden salsa muziek te luisteren op straat en met een ritme om U tegen te zeggen met stokjes tegen lege blikjes aan te slaan. Met onze laatste energie dansten we en mijn vriendin liet haar prachtige Marokkaanse gejoel horen alsof het uit haar vrolijke tenen kwam. We dansten en lachten en hijgden als bejaarde dames. Daarna gingen we samen ergens lekker buiten zitten, ik met mijn rode met roze stippen schoenen met strikjes en hakjes waar ik niet meer op kon staan. Mijn vriendin nog nahijgend van het onverwachte dansgeweld. We ploften neer, aten en dronken wat en toen kwam er als toetje van de dag nog een man met de liefste uitstraling die ik ooit gezien had op me aflopen en vroeg in het Engels heel verlegen en lief of ik een relatie met hem wilde. Ik zei: ‘I need to think about it, at least one night. This is quick.’ ‘I saw you walking and dancing, zo mooi, zo mooi, I want a relationship with you.’

Nu moet ik wel eerlijk bekennen dat ik het verhaal wat aangepast heb, want eerlijk is eerlijk: ik ben al een beetje doof sinds mijn jarenlange ziekte, maar ik verstond er helemaal niets van. En zonder mijn vriendin iets te vragen, voelde ze blijkbaar aan haar water dat ik spontane en directe vertaling nodig had van wat gezegd werd, want alles wat hij zei vertaalde ze voor mij. Ik moest er erg om lachen. Hij zei nog: ‘Sorry for disrupting you.’ Ik zei nog: ‘Thank you for your beautiful words. I appreciate it!’

Ik had deze week een inzinking toen ik door twee geliefden/dierbaren een soort dolk in mijn hart gestoken kreeg en ik ineens heel verdrietig was nadat ik hele dagen bezig was mensen te boosten, te supporten, omhoog te klappen, hun posts te delen, rijkelijk hun talenten te bejubelen. Ik geloof dat de booster soms ook echt zelf een boost nodig heeft. Ik geloof dat vrouwen en mensen in het algemeen die jou een goed gevoel geven: gun ze dat gevoel ook! Deel je lof en vooral je love met de wereld. Echt waar. Het leven betaalt je altijd weer terug. Heb ik ook deze week weer gemerkt. Ik sliep gisteravond omringd door rebelse meiden en Frida Kahlo in mijn bed om 11 uur al en stond 9 uur vanochtend super vrolijk op.

Een echte belevenis, deze dag en dit kado van mijn vriendin en het leven zelf. Ik ben trots op wie ik ben, op mijn

pad, op mijn levenskunst, zelfs tot vergeven van zij die het allerdichtste bijstaan en toch verraad plegen. Ik pleeg geen verraad op wie ik ben. Niet en nooit en onder geen enkele omstandigheid. En dat me dat soms afkeuring en afwijzing oplevert van het hoogste niveau? Dat zij dan maar zo. Ik ga door mijn kunstkracht als toverkracht te gebruiken en mijn kunst als genees-kunst in te zetten, niet alleen voor mij maar voor iedereen die mijn pad kruist; een gewaarschuwd mens telt voor twee.

Vrouw & Vrij, Viva la Vida! No matter what en zonder enig uitstel. Durf jij?