Wat ik nooit eerder mocht vinden, schrijven of zeggen...

Verboden Vruchten in het Vrouwenwerk: wat ik nooit mocht zeggen of vinden.

Nu, na zeven jaar non-stop vrouwengroepen en vrouwentrainingen geven en draaien (en na dertig jaar heel veel vrouwenweekenden en jaartrainingen gegeven te hebben naast mijn reguliere werk) en honderden, duizenden vrouwen omhoog geklapt te hebben en mijn huid en haar, hart en ziel in die strijd gegooid te hebben, mag ik ook best eens openhartig met mijn hart op de tong delen wat ik echt minder leuk vond aan dit werk.

Dat was een lange zin!

Het is namelijk heel raar met dit werk.

Iedereen mag af en toe zeuren over zijn werk, hoe vermoeiend het is, hoe erg ze verlangen naar het weekend en de vakantie, wat een zeurpieten hun klanten en collega’s wel niet zijn, behalve als je het werk doet dat ik al die jaren deed.

Dan moet je álles leuk vinden. Mensen kijken oprecht dodelijk bedroefd of diep teleurgesteld (nog erger) als je de minder leuke kanten even lekker openhartig benoemt.

Maar ik vind ook wel eens dingen, klanten, collega’s niet leuk.

Ook vrouwen zijn soms echt niet leuk en bovendien retevermoeiend.

Of ik populair word met dit artikel betwijfel ik ten zeerste, maar ik heb de transparantie en de openhartigheid nu eenmaal hoog in het vaandel staan en de populariteit niet.

En juich niet te vroeg, handjevol mannen die dit lezen, want ik heb ook nog een blog te schrijven over jullie binnenkort en jullie oneindige support (sarcasme!) ten aanzien van mijn vrouwenwerk en vrouwen hun sensualiteit boosten wat ook jullie alleen maar ten goede kwam.

Oké, komt ie dan.

Wat ik echt onwijs vervelend oftewel schijtirritant vond waren de volgende type vrouwen, opmerkingen en situaties in het vrouwenwerk:

- vrouwen die aan het eind van een retraite, jaartraining of andere groep waar ik al mijn huid, haar, speeksel en goede intenties en pijnlijk klappende handen ingestopt heb, doodleuk zeggen:

‘Ja als ik iets zou moeten benoemen wat ik minder vond (ik heb niet gezegd dat je iets moet benoemen – emoticon met stijve lippen als streep en grote ogen die omhoog kijken-) of als kritiekpuntje kan inbrengen, dan is het toch wel… ‘ Ja en dan kwam er altijd iets als: ‘de doekjes in de wc waren te vaak nat. Er was te weinig wc papier.’ Dat soort onnozele zaken. In plaats van dat ze mij bedankten voor alles wat wel goed ging, sloten ze daarmee af. En moest ik me vreselijk inhouden ze geen goede, rake schop onder de kont te geven. Wtf, are you kidding me?

- Vrouwen die na herhaaldelijk verzoek om al hun spullen mee te nemen na afloop van een workshop omdat ik immers geen afdeling ‘gevonden voorwerpen voor vrouwen’ wil worden, terug komen om de boel op te halen en dan een hele sessie van je verwachten omdat ze je een ellendig levensverhaal vertellen van een uur, waarop je niet gewoon : ‘Oh gut, wat een ellende, het leven is geen pretje’ op kunt antwoorden met een goedbedoeld klopje op hun schouder waarna je vervolgens de deur dichtgooit.

- De vrouwen die voortdurend slogans, titels, warming-ups en oefeningen van mij jatten van het internet zonder enige gene (you know who you are) en zonder de bronnen te eren (wat ik wel doe) en zonder ooit iets van mij aan te schaffen, te delen of te supporten en zich dan ook nog fan noemden van mijn werk (ja, mannen ook).

- Vrouwen die in de Burlesque scène zitten en werken en mij afkeurden omdat van mij geen enkele vrouw hoeft te strippen tot aan haar pasties maar zelfs als ze enkel een sjaal van haar hoofd trekt, het goed en perfect is. ‘Hey, het ging toch om teasen en vooral zelfbeschikking en vrouwenbevrijding of gaat het nu toch weer om: pleasen en zo hoort het? Ik schrijf mij dan weer uit.’

- Vrouwen die het woord ‘zusterschap’ links en rechts van zich neer kwakken maar bedoelen dat ze alleen hun eigen kliekje vrouwen omhoog klappen en niet over welke schutting dan ook willen kijken laat staan willen klappen en voortdurend met je concurreren ook op gebieden waar ik überhaupt niet eens wil zitten, werken of functioneren.

- Vrouwen die mij bewonderen als ik posts plaats of boeken schrijf waar ze enorm veel aan hebben maar nooit bereid zijn te delen of te liken, want niemand mag weten dat ze het zo mooi of bevrijdend vonden. ‘Prachtig, dat je vrouwen zo omhoog klapt.’ ‘Maar waarom lieve schat als je dat zo mooi vind, doe jij dat dan niet wat meer?’

- De kritiek en feedback van andere vrouwelijke en succesvolle ondernemers om veel hogere prijzen te gaan vragen (doe ik niet, mijn waarde hangt niet samen met wat ik vraag. Ook hangt de waarde van andere mensen in mijn leven NIET samen met hun inkomen of geld!) of minder van anderen te delen en vooral mijn eigen werk te supporten want dat straalt meer gezag en status uit (klopt, ben ik het mee eens, straalt vooral meer ego uit en ik gun iedereen de spotlights ook via mij. En daar ga ik vrolijk mee verder).

- Vrouwen die nadat je de hele dag, het hele weekend of zelfs het hele jaar gewerkt heb aan dekolonisatie oftewel alle gedachten (en stemmetjes in het hoofd over hun lichaam en uiterlijk) die ze hebben over hun vrouw zijn en vooral hun seksualiteit en lichaam, nog eens vrolijk afronden met de woorden (terwijl de rest van de groep vrolijk stralend erbij zit, missie geslaagd!): ‘Ik heb heel erg genoten maar vond het ook heel confronterend en ik heb nog steeds moeite met mijn eigen rollen en rondingen.’ En dat zijn verdorie altijd de vrouwen die geen rondingen of rollen hebben, waardoor de vrouwen die dat wel hebben inkrimpen voor je ogen terwijl je een jaar lang bloed, zweet en tranen ervoor over had om ze zo mooi rechtop en stralend te laten zitten. En vervolgens zegt zo’n vrouw dan die aan alle plaatjes van de maatschappij voldoet: ‘Nee ik bedoel niet bij jou hoor! Bij jou vind ik het heeeeeeeeel mooi staan, alleen bij mij niet.’ Daar trapt niemand in, troela. Iedere vrouw zegt dat en denkt ermee weg te komen maar geen enkele andere vrouw tegen wie je zoiets zegt trapt daar in. Vervolgens roep ik haar tot de orde en zeg: ‘Zie je het effect op de andere vrouwen met deze ene opmerking van jou aan het einde van een zo boostend traject? Is het helpend voor je zusters dat je dit inbracht?’ Oh… en dan worden ze vuurrood en dat niet alleen: je krijgt daarna eindeloze mailuitwisselingen en whatsapp berichten met hoe ze het bedoelden en niet bedoelden. Zucht.

- Vrouwen die bij mij (!) komen en niet bij een ander en vervolgens vinden dat ik te naturel ben, te weinig kinky. Heb ik ook maar ergens op mijn website of social media staan dat ik kinky ben? Ik ben een bevrijde vrouw, seksueel, lichamelijk en spiritueel. Nergens staat dat ik in die hoek zit met heel veel partners, heel veel zweepjes, toeters, bellen of vol fantasie. Zo was een vrouw eens diep en diep teleurgesteld in mij omdat ze over p.rno begon en ik zei doodleuk: ‘Ik heb daar geen verstand van, sorry ik kan niet antwoorden op je vraag, want ik heb er nog nooit naar gekeken.’ Ik houd mijn seksuele leven en sensuele belevingen graag schoon en wil niet andermans gedoe op mijn netvlies hebben staan. Is dat verplichte filmlectuur ofzo als je mijn werk doet? ‘Dat valt me echt van je tegen. Heb je er iets op tegen?’ Ik heb er oprecht iets op tegen. Maar dat zei ik maar niet. Ik denk dat het je geest bevuild, net als andere tv programma’s of films. Ik kijk ook niet naar geweld of horror. Bovendien is nergens het leven voor vrouwen zo heftig, zo onvriendelijk en zo immens vrouwonterend als in die settingen inclusief de prostitutie. Hoe weet ik dat? Ik heb daar ook met vrouwen gewerkt.

- Ik had jarenlang ook cursisten die prostituees waren en persoonlijke sessies bij mijn deden. Als iedereen zich voorstelde, vertelden ze nooit hun beroep. Ik vroeg ze hiernaar en ze zeiden: ‘Lieve schat, je hebt geen idee hoeveel bagger en shit er dan over jou en mij gaat heenkomen! Vooral vrouwen in de vrouwenbevrijding en de spirituele hoek zijn oordelend naar ons en naar jou omdat je mij toelaat.’ Ik vond dat belachelijk dus de volgende keer bracht een heel lieve vrouw die al jarenlang cursussen en sessies bij mij volgde het in en jawel: alle kritiek ging niet alleen naar haar maar ook naar mij. Ik vind die wereld vreselijk voor de duidelijkheid, omdat ik daadwerkelijk gezien heb hoe vrouwonvriendelijk die is. En iedere zichzelf respecterende man zou er nog niet doodgevonden moeten willen worden. ‘Ga wat aan je versiertrucs doen als je niemand kan krijgen, stomme vent!’ Maar ik wijs geen mensen af die lief zijn en anders werken en leven dan ik. Wtf! En die vrouwen die zoveel kritiek hadden, normaliseren dan wel weer doodleuk en met stalen gezicht de prostitutie. ‘Moet kunnen, waar moeten die viezerikken anders heen? ‘Ehm… in therapie?’ Ben ik echt zo abnormaal dat ik dit een bizarre wereld vind op het gebied van sensualiteit en seksualiteit en lichamelijkheid. Gestoord, zou ik willen zeggen. En ja, daar ben ik moe van. Dat sommige mensen en social media en magazines mij in een gestoorde hoek willen zetten terwijl ik een vrolijke hippie zonder bh met beenhaar ben die vrouwen terug wil brengen naar de oorsprong.

- Als je de hele dag vrouwen hebt proberen terug te brengen bij hun eigen belevingen, sensualiteit, tijdloosheid, transparantie, eenwording met de eenvoud, pure lichamelijke, zintuiglijke gewaarwordingen en ze gaan na afloop tijdens de pauze over B D S M praten. Als mensen iets met elkaar doen wat ze allebei honderd procent goedkeuren gaat het mij niets aan. Ik ben er dus niet op tegen, maar ik heb er helemaal niets mee. En dus wil ik er ook niet ineens steeds in faciliteren en er niks van mogen zeggen. Maakt mij dat direct vanille? Ik dacht het niet. Ik vind twee lijven met elkaar verstrengeld meer dan genoeg. Van teveel extra personen of materialen raak ik volledig overprikkeld joh. Ik moet er gewoonweg niet aan denken. Ik houd wel van ontzettend origineel, oorspronkelijk, wild en oer. Maar nee, niet van dat andere gedoe. Ik vind het teveel gedoe. Mag je ook niet zeggen. Maar ik zeg het nu lekker toch.

- En terwijl je juist de wereld wil bevrijden van alle patriarchale bemoeienissen met het vrouwelijke lichaam en haar seksualiteit brengen sommige vrouwen voortdurend die wereld naar binnen. Ik heb meerdere malen de groep stil gelegd en gezegd: ‘Nee dit doen we niet onder mijn dak.’ ‘Maar ik dacht dat alles er mocht zijn?’ ‘Ja, qua emoties en dergelijke mag alles er zijn bij mij, maar we gaan geen seksisme of racisme of homofobie of wat voor lariekoek dan ook binnenhalen.’ ‘Maar het was maar een grapje!’ Grapjes waar anderen de lul van zijn vind ik geen grapjes. En niemand kan zeggen dat ik geen gevoel voor humor heb. Ik lach zelfs nog steeds als ik bij wijze van spreken half dood op mijn kop aan een infuus hang. En ik heb een heleboel mensen, vooral in het begin van mijn carrière de deur gewezen. Sommige mensen zijn heel verrast dat bijna iedereen onder ieder artikel op social media heel respectvol reageert, maar dat heb ik zo gecreëerd. Als je dat niet doet word je er uitgezet of verwijderd. Maya Angelou is mijn voorbeeld hierin die een en al kracht én liefde uitstraalde maar ook grenzen had. ‘You can do that shit everywhere in the world, but not under my roof or on my platform.’ De meeste vrouwen vinden dit trouwens fijn, die bitch in mij die zulke duidelijke groundrules stelt en ze uitvoert als ze in het geding komen en voelen zich daardoor juist veiliger. Sommige vrouwen (en mannen!) vinden mij vreselijk. En dat mag natuurlijk ook.

- Waar ik me echt ongelofelijk over verbaas en waarvan ik ook niet begrijp dat die vrouwen nooit zijn teruggefloten is als ze dingen zeggen als: ‘Ik haat mijn eigen lichaam!’ Als ik dat vroeger thuis deed kreeg ik echt op mijn donder. ‘Heb je enig idee hoe gezegend je bent dat je überhaupt benen en armen hebt en dat alles erop en eraan zit en weet je wel hoeveel echte problemen er zijn in de wereld?’ Maar het lijkt zo hip om hier met vrouwen onderling eindeloos op te reageren met dat iedereen gaat benoemen waar zij moeite mee heeft (boeiend! Gaap…) en dan samen aan zelfliefde gaan werken. Je kunt het ook gewoon niet belangrijk genoeg vinden voor het algemene welzijn van de wereld en haar dagelijkse problematiek en er daarom niet aan meedoen. Of wat minder in de spiegel kijken, helpt mij heel goed. En wat ik werkelijk vind van dat eindeloze gezemel over je lijf: je voedt het patriarchaat mafkees, stop it! Stop it now! En het is ontzettend self-centered om daar de hele dag mee bezig te zijn. Nou dat dus. En nog veel meer…

- Tijdens een van de laatste grote workshopdagen die ik gaf kreeg ik de hele dag te horen hoe geweldig ik was (terwijl ik mezelf die dag aan alle kanten voorbij liep en veel te veel moest doen en dragen: vrouwen, dát is niet geweldig, ook niet als het jou veel oplevert!). Ik weet nog dat ik ergens zat en met een vrouw bezig was vol verdriet, terwijl er ergens anders een groep vrouwen woede uitte en nog een andere groep met angst bezig was en ik dacht simpelweg: Ik ben er helemaal klaar mee. Ik ga dit nooit meer doen. Mijn tijd is geweest. Laat de jongere generatie het maar overnemen. Daarna zou ik ook nog een Burlesque workshop gaan geven aan diezelfde groep en ging ik van diepgaand therapeut naar vrouwen bevrijden op sensueel vlak. En ik dacht echt: wtf, ik heb er geen zin meer in. Ik krijg door dit werk ook echt steeds meer een hekel aan de wereld en aan het patriarchaat.

- Vrouwen en mannen die steeds roepen dat de vrouwelijk energie moet terugkeren maar zich nooit uitgesproken feminist noemen. Geen enkel zichzelf respecterend wezen wil door het leven gaan als niet-feministisch. Geloof mij nu maar. Als je wilt dat de vrouw in haar licht gaat staan terwijl overal vrouwen vermoord, gewurgd, mishandeld en misbruikt worden onder je ogen, spreek je dan uit. Ook als je een man bent en niet alleen via een pb. Ik ken in totaal drie mannen die daadwerkelijk in alle openheid zichzelf feminist noemen en ze zijn alledrie uit andere landen en moslim. Toevallig? Zou kunnen. Toevallig geen witte westerse mannen? Zou kunnen. Maar lees je eens in wat de term betekent en hoeveel onrecht er nog steeds is. Kan geen kwaad toch?

- Ook de vele samenwerkingen die ik had in dertig jaar tijd (nee, ik bedoel niet jij die dit leest). Mensen die mij helemaal geweldig vonden en de hemel in prezen en me zelfs ‘meegaand’ noemden (tot mijn eigen grote verschrikking) totdat ik grenzen stelde, te laat was met een betaling (wat bijna nooit gebeurde) of zelf betaald wilde krijgen en de volledige stemming sloeg om van geweldig naar blijkbaar afstandelijk en koud en heel wat anders.

- Vrouwen (en mannen!) die je voorstellen als die ‘Burlesque danseres die ook een boek heeft geschreven’. Ik heb niets met status enzo maar iemand gewoon in de prullenbak gooien vind ik wel het andere uiterste. En dan met een gegeneerd lachje: ‘Ja, dat ben je toch?’ ‘Nee, ik ben auteur, kunstenares en heb verdomme mijn Masters in Dansexpressie en danstherapie en doe daarnaast sinds nog maar vijf jaar aan Burlesque. Ik schrijf al vanaf mijn achtste jaar en heb daarin alle cursussen gevolgd die ik kon vinden.’

- Dan tot slot nog even dit: vooral vrouwen die nu diep teleurgesteld zijn in mij omdat ik niet meer op de barricade in de koude wind wil staan, na al die jaren geblokkeerd te zijn (vanwege de titel van mijn eerste roman), afgewezen, gedempt op social media en geen enkele advertentie te kunnen hebben geplaatst omdat ik zo aanstootgevend werk doe terwijl dat niet zo is. Waarom zou ik altijd vrolijk en krachtig moeten blijven met felle afwijzing en tegenwerking door het patriarchaat? Ik heb in mijn persoonlijke leven genoeg felle wind en tegenwerking en afwijzing ondervonden. En bedankt! Geen zin meer in. Mag dat ook met dit werk? Net als met iedere andere baan in de wereld? Dat je er gewoon even geen zin meer in hebt?

- Ik heb dit vrouwenwerk gedaan omdat ik de wereld mooier en echter wil maken. Niet per se vanuit vrouwenliefde, ik ga eerlijk zijn. Ik houd het meest van kinderen, natuur, dieren en oude mensen. Ik houd echt van alles dat authentiek is en zonder teveel laagjes. Ik noem mijzelf niet helderziend maar scherpziend en ik zie dus zowel de essentie van iemand als alle maskers en laagjes eromheen. Dit had ik als kind al. Ben ik totaal niet blij mee. Dus om te kunnen werken met een groep van 20 vrouwen betekent voor mij dat er minstens 40 vrouwen/persoonlijkheden en meestal nog meer in de zaal zitten. En daar word ik horendol van. Kinderen hebben nog meer essentie. En ik werkte met vrouwen om ze terug te brengen naar die essentie niet om ze nog wat extra toeters en bellen mee te geven. Dus ik wil niet in die toeters en bellen hoek terecht komen waar ik af en toe door anderen ingeplaatst werd. Als je van toeters en bellen houdt heb ik daar niks op tegen, tenzij het natuur en vrouwomvriendelijke shit is (onderzoek je materiaal in godsnaam) maar ik heb altijd alleen maar naar en vanuit de kern willen werken. En sensualiteit en seksualiteit zijn voor mij niet flashy of kinky of glitter en glans maar volkomen natuurlijk en onderdeel van je levensvreugde. Niets meer of minder dan dat. En het is vreselijk saai in mijn werkveld maar ik ben zo monogaam als de pest. Ik zou er echt helemaal overprikkeld en duizelig van worden. Ik vind één persoon al een heel werk, hoe meer laagjes erbij komen. Pff

- Oh ja, en al die open minded magazines en bibliotheken die wel dingen plaatsen en in hun collectie hebben zitten als ‘fifty shades of grey’ vonden mij te aanstootgevend. Terwijl mijn erotiek puur natuur is. Is de natuur nu ook al aanstootgevend? Zelfs voor alternatieve magazines met papier van recyclebaar materiaal? Schiet mij maar lek.

- Ik vond het trouwens fantastisch werk om te doen en ik vond 99 % van de vrouwen oprecht zo enorm ontroerend, bevrijdend, leuk, gezellig, hulpvaardig, optimistisch en had diep respect met name voor vrouwen die zich voor alles inschreven en altijd met lood in hun schoenen naar mijn workshops kwamen omdat ze graag voor de bevrijding gingen maar alles wat ik deed confronterend vonden. Chapeau voor jullie. En dan wat ik het allerleukste vond: het samen zijn, het samen lachen (dat vooral! Cursisten die om al mijn grapjes lachten en me ervoor bedankten, gratis entertainment immers…), vrouwen die ik zag openbloeien, ‘fuck this shit’ zag zeggen tegen de maatschappij, die mannen of andere vrouwen de liefde verklaarden en mij, zichzelf en anderen in onze waarde lieten. Vooral vrouwen die hun verlangens gingen leven. Op welke manier dan ook. Leven en laten leven. En daar ga ik nu weer mee verder na dit lange epistel gezeik en nog meer gezeik. (En er komt nog meer aan binnenkort, joepie!) Een op een werken met vrouwen vind ik trouwens nog steeds heel leuk, net als in kleine groepjes.

- Amen.